Ανιδιοτελής αγάπη, ή όχι;;

Θέλω να καταλάβω κάτι.. Γιατί ύστερα από κάθε "ερωτική απογοήτευση" και κάθε γενική απογοήτευση, θέλω να αλλάξω κάτι επάνω μου.. Συνήθως είναι τα μαλλιά μου.. Άλλες φορές είναι ένα τρύπημα - σκουλαρίκι- σε κάποιο μέρος της κεφαλής.
Εφόσον αυτό που έχει προκαλέσει την τυχόν απόρριψη δεν είναι το εξωτερικό, αλλά το εσωτερικό.. -είναι θέμα ψυχολογικό - τότε γιατί αλλάζω το εξωτερικό;
Είναι μια σύντομη και εύκολη λύσις θα μου πεις. Προσωρινώς αποκτώ αυτοπεποίθηση. Νιώθω άλλος άνθρωπος. Είμαι πάλι διεκδικητική, δυναμική και χαλαρή. Έχω ξορκίσει το κακό. Δεν με επηρεάζει πια η σκοτεινή μελαγχολία.
Και όταν ύστερα από λίγο περνάει η ευεργετική μπογιά της αλλαγής, νιώθω ότι κατακρυμνίζομαι. Γρήγορα κάτι να βρω να ανέβω. Και ναι! Κάνω πάλι κάτι διαφορετικό πάνω μου.
Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Απλώς εκείνες τις φορές νιώθω ευάλωτη. Και αν είναι κάτι που δεν μου αρέσει σε έναν άνθρωπο είναι η αδυναμία. Τους απορρίπτω αυτούς τους ανθρώπους και τους διώχνω από κοντά μου. Και αυτό γιατί συνήθως τα ψυχολογικά τους τα ξεσπούν πάνω μου. Και έχω αρκετά ψυχολογικά δικά μου. Δεν έχω ανάγκη κανενός άλλου. Φυσικά, η απόφαση αυτή δεν έρχεται κατευθείαν. Έχω κάποια σημεία ανεκτικότητας. Αν ο άλλος τα ξεπεράσει, σημαίνει ότι έχει καταλάβει ότι τον βοηθώ και με εκμεταλλεύεται. Βλέπετε, δεν είναι ότι δεν αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Τους συμμερίζομαι και προσπαθώ να τους κάνω δυνατούς. Να τους δώσω την ώθηση και την αγάπη που χρειάζονται. Απλώς αγαπώ εμένα πιο πολύ.
Ο καθένας αγαπά τον εαυτό του πιο πολύ από τους άλλους. Λίγα είναι τα δείγματα αγνής, ανιδιοτελούς αγάπης. Όσοι κατέχουν την πολυτέλεια της ανιδιοτέλειας καταλήγουν θύματα. Είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, γιατί κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό. Όμως, τι γίνεται με τους άλλους που τους εκμεταλλεύονται;

Αυτοί οι άνθρωποι γιατί υπάρχουν; Όλοι είμαστε εκμεταλλευτές.. Όμως, να εκμεταλλευτείς έναν καλό άνθρωπο είναι το χείριστο όλων. Μπορεί να τον αλλάξεις. 

Εγώ, αρχικά, ήμουν πολύ εύπιστη. Ότι μου έλεγαν το πίστευα. Δεν καταλάβαινα γιατί ο άλλος να πει ψέμματα. Γιατί; Γιατί να πει ψέμματα; Έτσι, κατέληγα εγώ ο βλάκας που τους πίστεψε. Και ρωτώ, γιατί να είμαι εγώ ο "βλάκας" και όχι ο άλλος, αυτός που με πλάνεψε; Εκείνος είναι ο "βλάκας" της υπόθεσης. Και γιατί να πρέπει εφεξής να ζω με αυτόν το φόβο; Το φόβο της αμφιβολίας. Μου λέει αλήθεια; ή να κρατώ μια ομπρέλα στη βροχή της "αλήθειας" του; Μου αρέσει, γαμώτο, να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.. Να βλέπω το καλό μέσα τους. Και κάθε φορά βγαίνω ο βλάκας της υπόθεσης.

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να είναι ο καλύτερος εαυτός τους;;;; Γιατί τότε είναι ευάλωτοι. Και ένας κακός να βρεθεί, θα τους πληγώσει. Άρα, οπλιζόμαστε με το σπαθί του ψεύδους και το μανδύα της υποκρισίας και τρέχουμε να σκοτώσουμε όποιον άλλο πλανηθέντα καλό βρούμε στο δρόμο μας. Γιατί το να είναι καλός κάποιος, δεν είναι σωστό : "Εφόσον εγώ πλανήθηκα και εξαπατήθηκα και πληγώθηκα, έτσι πρέπει και ο άλλος".

Κάποιες φορές αυτός ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο σκληρός. Αν το δούμε ρεαλιστικά : όλες τις φορές. Αν το δούμε ρομαντικά : όλοι είναι ήρωες ενός μυθιστορήματος που η ζωή τους έχει κάνει τραχείς και τους έχει αφαιρέσει την αρχική αθωότητα, μέχρι να συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός στη ζωή τους ή να γνωρίσουν τον έρωτα.

Θέλω να το βλέπω ρομαντικά. Πώς αλλιώς να ζήσουμε μια όμορφη ζωή;