Νυχτοπερπατήματα.

Είμαι θυμωμένη.. Κι όμως δεν είμαι. Ξέρω ότι γι' αυτή τη μαύρη μελαγχολία φταίνε οι γυναικείες -κυκλοθυμικές και αναποφάσιστες -ορμόνες, μια μικρή απογοήτευση και λίγη μαυρίλα. Η μαυρίλα προέρχεται από τα πάντα. Άμα έχεις την προδιάθεση σε ακολουθεί παντού και μετουσιώνεται στα πάντα.
Ας φύγει όμως.
-Black old sun, won't you come-
Πραγματικά, το λέω και το εννοώ, εκτιμώ εκείνες τις στιγμές που είμαι χαρούμενη. Αληθινά και όχι υποκριτικά γεμάτη. Το τελευταίο κοντεύω να το κάνω συνήθεια.
Δεν είμαι " μαύρη". Ούτε θέλω να πιστεύω μελαγχολική. Νόμιζα ότι κρυβόμουν μια χαρά από τους άλλους.
Χα! Τις προάλλες, λέω στον αδερφό μου " Χθες ήπιαμε τόσο πολύ.. Ήπιαμε αυτό κι αυτό κι αυτό .." Και μου λέει " Μπράβο.. Και γιατί νιώθεις περήφανη;"
Και είχε δίκιο και απλώς δεν το είχα σκεφτεί. Χρειαζόταν να μου το πει για να το καταλάβω. Δεν χρειάζεται να πίνουμε κάθε φορά που βγαίνουμε.. Τι κερδίζουμε που πίνουμε; Ξεχνάμε τους πόνους και τα βάσανα; Ίσα ίσα το ποτό τα κάνει όλα πιο έντονα.. Μας παθιάζει. Μας προσφέρει την "ιερή μανία" την οποία καλό θα είναι να μην την κάνουμε καθημερινότητα μας..
Και όλο παραπονιέμαι και όλο κρίνω και όλο γκρινιάζω.. Αλλά αν δεν είναι το διαδίκτυο ένας τόπος να το κάνουμε αυτό τότε ποιος είναι; Επανειλημμένως γκρινιάζω για τα ίδια πράγματα. Ψυχολογικά δεν έχω καταφέρει να τα βρω με τον εαυτό μου. Γι' αυτό δεν πρήζω κανένα. Τα διαλαλώ στον άφωνο τόπο του διαδικτύου που όποιος δεν ενδιαφέρεται μπορεί να κάνει ένα απλό scroll. Στην αληθινή ζωή δεν δέχομαι προσπεράσματα και αδιαφορία. Ίσως να φοβάμαι να εκτεθώ; Ή βασικά, φοβάμαι πως ανακαλύπτοντας πως ο άλλος δεν έχει καμία διάθεση να με ακούσει θα πρέπει αναγκαστικά να διακόψω κάθε σχέση μαζί του. Γιατί δεν με αφορούν άτομα που δεν ενδιαφέρονται για μένα..

Και τώρα μου πέρασαν όλα.. Με νάρκωσε ο υπολογιστής και μούδιασε το νου μου.. 'Νύχτες.