Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου;

Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου;

Να γίνω χορεύτρια ήθελα τρανή κι όμως κάπου εχάθη αυτή η στιγμή

Κι ύστερα χορογράφος, να σκέφτομαι, να δημιουργώ σκηνές με ανεπαίσθητο παλμό

σε χορεύτριες να δίνω το ρυθμό κι έτσι να καλλιτεχνώ.

Μα δε σπούδασα ποτέ μου αρκετά και πάμε στα άλλα καλλιτεχνικά

Το θέατρο εξίσου αγαπώ κι όσο το σκέφτομαι πονώ.

Περσόνα θα θελα να είμαι και μια σταρ, όχι απαραίτητα του σινεμά

Μόνολογοι, δύναμη φωνή κι αν με αντέξει η σκηνή,

στο σανίδι απάνω να αφεθώ και κάπως έτσι να πρωταγωνιστώ.

Πρωταγωνίστρια του κόσμου βουβή είμαι ακόμα σε αυτή τη ζωή

Κι όμως γεννήθηκα να ζω, τα πάντα σε γοργό ρυθμό.

Ρυθμό θεάτρου, βόλτες μαγικές σε άλλων ανθρώπων τις περισυλλογές

Όταν αγγίζω τη σκηνή, περίπατο αρχίζω στα ρίγη της ψυχής

Πόσο άγχος να περνώ, μα ποτέ δεν το ομολογώ.

Δε θα θελα να στερηθώ αυτό το δύσβατο βουνό,

τα οφέλη του είναι τρομερά, κυρίως στους χτύπους της καρδιάς.

Αυτοί άξαφνα βροντούν και νεκρούς αναγεννούν.

Να ξυπνήσω προσπαθώ κι εγώ, σε έναν κόσμο τόσο αχνό

Τα όνειρα ομίχλη γίνονται 

κι η θλίψη κυριεύει,

Ποιος ξέρει ποιο δρόμο να διαβαίνει;

Όταν ο βίος σου απαιτεί

επάγγελμα με σέβας κι ισχυρό,

χωρίς λαχτάρα, γέλιο και χορό.

Πόσο θα θελα να μου δινόταν η πυγμή με ευκαιρία συναπτή

κι έτσι εγώ να γραπωθώ σε ένα ύστατο ελιγμό, το μέλλον μου έτσι να ελέγξω 

και στο ρυθμό μου να χορέψω. 

Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου; 

Καμμία μάντισσα δε θα μπορέσει να το πει. Σε μένα απόκειται εκείνη η στιγμή

της λάμψης του φιλμ μου της ζωής.

Ready for love-

Η ανάγκη μου να ευχαριστώ τους ανθρώπους. Έχει διαγνωστεί πλέον.. ποια είναι τα αίτια; τι τύψεις κρύβονται πίσω απ' αυτή τη συμπεριφορά;
Κάτι ανέγνωσα στον εαυτό μου τις προάλλες.. Τύψεις από την εποχή της μητέρας, the belle epoque.
Κάτι λίγο απ' αυτό κάτι απ' την κρίση του πατρός ότι τα αδέρφια μου είναι καλύτερα, κάτι που μεγάλωσα με παππού-γιαγιά να μη με συμπαθούν. Πάντα ήθελα να είμαι το αγαπητό παιδί. Σε όλους. Ακόμα και τώρα το βλέπω, αλλά δε μπορώ να ξεφύγω. Δε μπορώ να ηρεμίσω αν δε γνωρίζω στα σίγουρα ότι ο άλλος με συμπαθεί και με θέλει κοντά του - για παιδί του. Είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι η δασκάλα του δημοτικού μου κάποτε σκόνταψε και πήγε να πέσει κι εγώ φώναξα "Μαμά!" Όχι επειδή τρόμαξα και αναφώνησα όπως "Μαμά μου! Τι ήταν αυτό;" Αλλά, ειλικρινώς, για τη μητέρα μου που θα έπεφτε..
Είναι, ίσως, επίσης, χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τώρα στη δουλειά μου τους προσεγγίζω με τη σκέψη του παιδιού. Όχι του επαγγελματία. Αν μου πει κάτι η διευθύντρια θα στεναχωρηθώ παραπάνω, διότι στο μυαλό μου την απογοητεύω - και δεν αντέχω να απογοητεύω τους ανθρώπους. Όταν μιλάω στους προισταμένους, που είναι μεγάλοι και οικογενειάρχες, τους κοιτάω και είμαι το γλυκύτατο παιδί, είμαι η γλυκειά κόρη, χαρωπή και γελαστή που θελει να την αγαπήσουν. Σίγουρα το βλέπουν κι οι άλλοι.
Ακόμη και στους φίλους, που με τους φίλους σου είσαι πιο αληθινός απ' ότι με την οικογένεια σου. Η οικογένεια σε γνώρισε από μικρή - έχει χτίσει μια εικόνα για σένα και ό,τι και να κάνεις δύσκολα αλλάζει. Τα χαρακτηριστικά που βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της προσωπικότητάς σου βρίσκονται εκεί - σε κοινή θέα. Στους φίλους, σχέσεις δύσκολες, που κάνεις δεν είναι "αναγκασμένος" να ζήσει μαζί σου για πάντα, δείχνεις το πρόσωπο που συμβιβάζεται και είναι πιο ώριμο.
Πού με πάει όμως όλο αυτό; Γιατί θέλω να γίνω ξανά παιδί;
Θέλω να γίνω ξανά παιδί και να αγαπηθώ, να βρω μια μητέρα γιατί την άλλη την έχασα. Και έναν πατέρα, γιατί πάντα είχα ανάγκη από έναν πατέρα. Ένα γονιό να είναι δίπλα μου διαρκώς, να με προσέχει, να με φροντίζει και να με προστατεύει.
Αυτό ψάχνω. Και ξέρω ότι δε θα το βρω ποτέ.
Πρέπει να το ξέρω αυτό και πρέπει να το θυμάμαι. Για να μπορέσω να χτίσω αληθινές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου και όχι τις σχέσεις που θα είχα στο όνομα της μητρός μου. Στο όνομά της και όπως θα διαμορφώνονταν εάν ζούσε.

Βαθειά πληγή πάντα ανοιγμένη
κάνει να κλείσει
κι ο ήλιος τη γδέρνει.

Ένας σταυρός όλος δικός μου
μέχρι να βρω το βουνό που μου πρέπει
να ανέβω μέχρι επάνω
να δω εάν θα αντέξει
Σε κορμί νεάνικό σκέψεις γέρικες,
σαπίζουν μια ψυχή που χρόνια υποφέρει.

Κάποιες μέρες βρίσκω το φως
κοιτάω μέσα από γρίλιες, θωρώ,
Γνωρίζω το δρομο που πρέπει να διαβώ.
Τον βλέπω είναι εκεί. Γνωρίζω τα άνθη πώς είναι η ανταμοιβή.
Αλλά με ποια δύναμη και ποιο κουράγιο;
Τα έχω και τα δυό, αλλά την ελπίδα μου χάνω.
Κάποιες μέρες κάποιες στιγμές,ανοίγω την πόρτα
κοιτάω τις αμυγδαλιές..
Ανθισμένες μου λένε πέρνα από κάτω
μονοπάτι σου στήσαμε με άνθη χιονάτα.

Μα τα πόδια μου τσιμεντωμένα.
Κοθόρνους φορώ,
μα δεν έχω μάθει να χορεύω σε αυτό το χορό.
Αν τα καταφέρω, αν τα βήματα μάθω, τότε θα μπορώ να περιδιαβώ στις όμορφες αμυγδαλιές
του χειμώνα τις ξεγνοιασιές.

Vis - vita

Νοιώθω.. πώς νοιώθω; Θα είμαι ποτέ ευχαριστημένη απ' τη ζωή;

Μου δίνει το ένα, θέλω το άλλο. Είμαι άπληστη; Ή, μήπως, απλά λίγο ατυχής;

Έχω τη δουλειά που ήθελα και ήλπιζα και ανέμενα.. κι όμως, από μια σωρεία γεγονότων κατέληξα σε μια θέση που δεν μου αρέσει. Γνώρισα σε αυτήν, όμως, ένα καταπληκτικό άτομο, που έχουμε κρατήσει επαφές. Και πέρα από όσα δε θα μου δώσει αυτή η θέση, έμαθα να ξεπερνάω το φόβο μου να μιλάω να ακούγομαι και να ρωτάω. Έμαθα να μιλάω στο τηλέφωνο, που έως τότε κάποιος παράλογος φόβος με κράταγε κλεισμένη στη σιωπή. Έμαθα πως σημασία έχει η εμφάνιση και στις επαγγελματικές δραστηριότητες σημασία έχει να ακούγεσαι. Κανείς δεν προτιμάει τον ήσυχο απ' το δραστήριο. Ο δραστήριος ακόμη και εάν προκαλέσει κάποιο πρόβλημα, θα ξέρει ότι ήταν εκεί.. θα ξέρουν όλοι ότι ήταν εκεί. Δε θα το παρατηρήσουν απλά, όταν δε θα γίνει η δουλειά. Κι εγώ θέλω να είμαι αυτό το άτομο. Ζωντανή και δυναμική. Θεωρούσα ότι το να είσαι ντροπαλός είναι καλύτερο, αλλά δε μου αρέσει. Δε μου ταιριάζει μάλλον πια. Έχω φτάσει στο σημείο εκείνο, που θέλω να διεκδικήσω, θέλω να υπάρξω.
Όταν διεκδικείς βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, παίρνεις τις ντροπές παραμάσχαλα και τις αδειάζεις στον κουμπαρά σου. Δε σε συμφέρει να συνεχίσεις με αυτές. Είναι το πρώτο ίχνος αδυναμίας. Ή τουλάχιστον έτσι θεωρείται..
Διεκδικώντας μαθαίνεις πολύ πιο γρήγορα, σέβεσαι τον εαυτό σου και γνωρίζεις τις επιλογές σου καλύτερα. Γνωρίζεις τι χάνεις και τι κερδίσεις, έχεις κάνει τις σταθμίσεις σου. "Θέλω αυτό." Πολύ σημαντική φράση. Έντονη και μεστή, κρύβει πολλά πίσω της.
Κρύβει, κυρίως, ότι έχεις ανακαλύψει τον εαυτό σου και τον καθιστάς εμφανή και στους υπόλοιπους. Διεκδικώ "αυτό", δείχνει ένα κομμάτι του χαρακτήρα σου που το επιθυμεί και τι σημαίνει που το επιθυμεί, τι σου δίνει και γιατί θα το απολαμβάνεις..
Αλλά έρχεται με ένα βάρος. Το βάρος της κριτικής των άλλων πάνω σε σένα, της κρίσης τους πάνω στο θέμα, καθώς, καλώς ή κακώς όλοι έρχονται με μια άποψη. Το βάρος είναι μικρό, εφόσον έχεις κάνει μια επιλογή. Όμως, δεν ακολουθεί πάντα η καρδιά το μυαλό μας.. Έχουμε συναισθήματα και πολλές φορές είναι λογικό να επηρεαζόμαστε..
Δε μπορεί η κριτική να μην στρέφει τα συναισθήματά μας. Γνωρίζουμε ότι αυτό που έχουμε επιλέξει είναι το σωστό για εμάς, αλλά δεν παύουμε ως κοινωνικά όντα να επηρεαζόμαστε από την κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι άτομο μεν, άρα επιλέγει βάσει εαυτού, εντός κοινωνίας δε, άρα καθορίζεται εκ γενετής και βάσει αυτής. Πόσο εύκολο είναι να απεκδυθείς του αλλότριου μανδύα;

Αγχώδη δημιουργικά.

Με τραβάει.. Συνέχεια με γυρίζει πίσω. Ευχαριστιέμαι μια στιγμή και τσουπ! αυτό εμφανίζεται να μου θυμίσει τους λόγους για να μην. Για να μην χαρώ πολύ, για να μην δεν ξέρω εγώ τι; Για να μην χαλαρώσω; Για να μην ηρεμίσω;
Για παράδειγμα, χθες το βράδυ πέρασα υπέροχα. Πήγα στο σπίτι μιας κοπέλας, που συμπαθώ πολύ και που θα ήθελα να κάνουμε παραπάνω παρέα. Και κάθισα παραπάνω. Ε και οι άλλες - η παρέα μου απ' τη σχολή - έφυγαν, λίγο πριν φτάσω. Δε με πείραξε. Δε θα είχα θέμα να τις δω απλά για λίγο και είχα όρεξη να γίνω λγο πολυάσχολη, να πηγαίνω μια από εδώ μια απο εκεί. Άργησα μεν, είχα περάσει τέλεια δε. Πάρα πολύ ωραία! Έφυγα με μια αίσθηση χαλαρότητας ότι είχα περάσει όντως καλά. Πώς να το πω. Αυτό που το νοιώθεις, σα να έκανες μια ένεση χαράς, νοιώθεις λίγο πιο δυνατή λίγο πιο αισιόδοξη λίγο πιο η-κεφάτη-δυναμική-εσύ.
Αλλά μετά με κατέκλυσαν οι τύψεις.. και τα δεν έπρεπε και τις άφησες να περιμένουν και μειώθηκε η χαρά κατακόρυφα. από το 70% που βρισκόμουν έγινα ένα 30%. Πώς μπορώ να μάθω να το ελέγω; Να ελέγχω αυτό το άγχος που κατακλύζει κάθε σκέψη μου και με γεμίζει φόβο και ενοχές για τη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους, μην τυχόν έχω πληγώσει τους άλλους, μήπως τους έκρινα πολύ αυστηρά..
Πρέπει να ξεκινήσω να ζω λίγο. Να ζω ανέμελα. Με λίγο παραπάνω εγωισμό. Κι ας πληγώσω τους άλλους.. οι άλλοι πώς με πληγώνουν; Επειδή εγώ αγχώνομαι να είμαι καλή μαζί τους, θέλω να πιστεύω ότι και αυτοί το εκτιμούν και προσπαθούν να κάνουν το ίδιο. Ποτέ. Ποτέ δε γίνεται κάτι τέτοιο. Ή σχεδόν ποτέ. Ή φταίνε τα άτομα με τα οποία κάνω παρέα. Πρέπει να ξέρω, πρέπει να μάθω. Με τα εγωιστικά άτομα θα συμπεριφέρομαι αναλόγως. Στα άτομα που προσφέρουν, θα προσφέρω κι εγώ. Κι αυτό γιατί η πολλή προσφορά μειώνει τη ζήτηση.
Έχουν συνηθίσει να ζητάω συγγνώμη και να κάνω πίσω. Όχι βήματα πίσω πια. Θα παραδέχομαι το λάθος μου ή τα λάθη μου και θα πορευόμαστε μαζί μπροστά. Η σχέση είναι διμερής και κινείται ευθεία. Μπορεί να υπάρξουν επιπλοκές, αλλά αυτό δεν πρέπει να σημαίνει και την παύση της κοινής πορείας. Ας μην είναι ευθεία, ας είναι και σπειροειδής. Αλλά, να νοιώθω πως και ο άλλος βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα.
Θέλουμε να είμαστε σε αυτή τη σχέση.
Εκτιμούμε τις προσπάθειες του άλλου.
Πάμε μπροστά.

Εξελίξεις.. ποιες;

Άργησα σήμερα στη δουλειά. Όχι πολύ. Ένα τέταρτο. Όμως δε μου αρέσει να αργώ. Δεν μου αρέσει, αναφώνησα εμφατικά. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δε θέλω, δε γουστάρω πια να πηγαίνω εκεί. Δεν κάνω τίποτα.. τίποτα χρήσιμο. Ειναι σα να παίρνεις ένα παιδί στην ηλικία που έχει όνειρα, φιλοδοξίες και ανησυχίες και να το πετάς σε ένα "χρυσό κλουβί". Χρυσό γιατί οι συνθήκες εργασίας είναι ιδανικές.. κλουβί, όμως, γιατί εκεί μέσα δεν υπάρχουν ανοιχτά παράθυρα.. ένα αεράκι να σε ζωντανεύει. Υπάρχει ο τέλειος φωτισμός, με τα τέλεια έπιπλα και τους κουρδισμένους ανθρώπους που το πρωί θα σου πουν "Καλημέρα!"- "Καλημέρα.", "Καλό μεσημέρι" - "Καλη ξεκούραση", "Καλημέρα!" - "Καλημέρα.", "Καλό Σαββατοκύριακο" - "Επίσης, επίσης..!".

Η ιδανική δουλειά.. κι εγώ δεν κάνω τίποτα.

Πίστευα ότι θα συναντούσα την αύρα της μαμάς μου σε κάθε διάδρομο, σε κάθε ντουλαπάκι, σε κάθε εκτυπωτή.  Την συνάντησα.. αλλά σε φάντασμα και με φόβισε. Το συνάντησα στο βλέμμα της κυρίας που την ήξερε, στο φόβο μου να συστηθώ μήπως με αναγνώριζαν και δεν το 'θελα, στην ανιαρή μου καθημερινότητα, που φοβάμαι να ανακαλύψω μήπως εκείνη είχε συμβιβαστεί.

Φαντάζομαι είναι όνειρο ζωής του καθενός να δουλέψει Εκεί. Υψηλοί μισθοί, τέλειο εργασιακό περιβάλλον, καλές ώρες λειτουργίας. Όμως, η δουλειά αργεί.. δεν τρέχει. Νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με ορισμένες αρμοδιότητες δημοσίου, που όμως φαίνεται να έχουν επηρεάσει το υπαλληλικό καθεστώς. Δεν είναι ευχερής η απόλυση υπαλήλλου, το "οικογενειακό σύστημα" λειτουργεί απρόσκοπτα και οι άδειες είναι άλλο πράγμα..

Εγώ ήρθα Εδώ για πρακτική άσκηση. Για να μάθω τον τομέα, τις διάφορες υπηρεσίες και να εκτιμήσω τη συνάφεια με το μελλοντικό μου επάγγελμα, ώστε να το κυνηγήσω. Γιατί πίστευα ότι μου άρεσε αρκετά για να το κυνηγήσω. Έτσι όπως το βλέπω, όμως, μεγάλη απόκκλιση έχει και αυτό. Βασικά, ωστέ να είναι ξεκάθαρο, πίστευα ότι θα μου άρεσε να εργασθώ Εδω και να ασχοληθώ και με τα οικονομικά. Αυτό δεν έχει αλλάξει. Ίσως οι συνθήκες εδώ μου το καθιστούν πολύ βαρετό, αλλά αυτός ο τομέας δεν έχει πάψει να μου αρέσει. Με απογοήτευσε η δουλειά που κάνω εδώ, ή κυρίως η μη- δουλειά. Ήρθα ως πρακτικάριος επιστημών και σηκώνω απλά τηλέφωνα, που ουδεμία σχέση έχουν περαιτέρω με την επαγγελματική μου κατεύθυνση. Δεν είναι ότι απευθύνομαι στο κοινό διευρύνοντας τις γνώσεις μου, έχοντας δηλαδή ένα γνωστικό υπόβαθρο. Όχι, απλά απαντώ στα τηλεφωνήματα για τις συναντήσεις. Καμία εξέλιξη.

Η μόνη μου εξέλιξη είναι το νέο μπογκ που έκανα, το μπλοκάκι ζωγραφικής μου και τα βιβλία που διαβάζω κατά τη διάρκεια της σύμβασής μου, γιατί δε μου ζητείται κάτι επιπλέον.

Δεν επιθυμούν να αναλάβουν ένα νέο 22 χρονών με φιλόδοξίες, όνειρα και κοφτερό μυαλό και να τον αξιοποιήσουν στο έπακρο. Να του μάθουν ώστε να τους βοηθήσει να γίνουν άμεσα πιο παραγωγικοί. Γιατί ο νέος έχει όρεξη και κέφι να προσφέρει, είναι ακόμα στην αρχή της καριέρας του που επιδιώκει την άνοδο και επιστρατεύει καθε εγκεφαλικό του κύτταρο προς αυτήν την πορεία.

Όχι. Δεν τους νοιάζει αυτό. Δεν το χρειάζονται. Απλά καλύπτουμε κάποιες βασικές θέσεις μονίμων και κάνουμε τις αγγαρείες. Που, φυσικά, και δεν αντιλέγω, καθένας πρέπει να περάσει από αυτό το στάδιο. Όμως, είναι βασικό το να γνωρίζεις ότι ύστερα από αυτό και κατά τη διάρκεια αυτού θα μάθεις/ μαθαίνεις.

Φίλοι - Κάπου στο εν τω μεταξύ

Τι να πρωτογράψω εδώ;
Τόσα έχουν ειπωθεί, πόσοι έχουν χαθεί και πόσοι παραμένουν, αλλά σε ένα φύσημα του ανέμου λίγοι είναι που βγάζουν ρίζες να σταθούν εκεί.
Απογοήτευση. Σίγουρα φταίω κι εγώ κάπου. Έδωσα παραπάνω ευκαιρίες; Δε συγχώρησα πλήρως λάθη παλαιά; Δεν πρόβαλα κατανοητά τις θέσεις μου; Κάπου στο εν τω μεταξύ κι εγώ φταίω..

Η πρώτη περνάει δύσκολα και πρέπει να το συλλάβω πλήρως, για να μην της κρατήσω κακία. Γίνεται πιο εγωίστρια, αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σκέφτηκε μόνο τον εαυτό της και θα κουράστηκε.. Θα κουράστηκε να είναι τόσο "εκεί" για τους άλλους και απαιτεί - στο μυαλό της, για πρώτη φορά - να είναι όλοι εκεί για εκείνη.. όλοι όσοι ανά διαστήματα έχει στηρίξει, τώρα πρέπει να της σταθούν και να την ακούσουν, γιατί τώρα έχει προβλήματα εκείνη και όπως εκείνη ήταν σωστή φίλη, έτσι κι εκείνοι τώρα θα κάνουν το καθήκον τους και θα της δώσουν αυτό που θέλει.. θα την ακούσουν να λέει ξανά και ξανά την ιστορία της, χωρίς να κλείνει κάπου, χωρίς να μπορεί να πάρει μιαν απόφαση. Διότι απόφαση σημαίνει τέλος, ολοκλήρωση, απονομή των ευθυνών, και δεν μπορεί ακόμα. Και είναι λογικό.
Αυτό πρέπει να θυμάμαι : είναι λογικό.

Επόμενη στην παρέα: η φίλη μου η δεύτερη, κλασικό παράδειγμα εγωίστριας, που χρόνια είχα θέμα μαζί του, κι όμως περνούσα καλά για να το αποχωριστώ. Τώρα μήπως έφτασε η στιγμή; Θα περίμενε κανείς πως, ύστερα από τόσα χρόνια φιλίας, θα είχα συμβιβαστεί. Θα είχα μάθει το χαρακτήρα και θα επεδίωκα πλέον παρέα έχοντας γνώθι. Νομίζω το πήρα κάποτε απόφαση, είπα στον εαυτό μου : αυτή είναι, δεν αλλάζει, περνάς καλά, ας μείνει εκεί. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Η ίδια πληγώνεται άμα δεν έχει την απόλυτη προσοχή και επιτίθεται. Πώς μπορεί να δεχτεί ότι κάποιος που έκανε πολύ κοντινή παρέα, πλέον θέλει να είναι απλός φίλος; Είναι πλήγμα στον εγωισμό, που, βλέπετε, τον έχει θρέψει τόσο καλά, ώστε δε θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Και τι της ζητάω τώρα εγώ; Να τον αποχωριστεί; Να αποχωριστεί τον καλύτερό της φίλο, ο οποίος μέσα στα χρόνια ήταν ο μόνος που της στάθηκε και της έδωσε κουράγιο;  Και ποια είμαι εγώ; Όχι. Όχι ποια είμαι εγώ.. Η ίδια τεκμαίρεται για τον εαυτό της ότι για τους ανθρώπους που αγαπάει θα έκανε τα πάντα - και εγώ τυγχάνει να είμαι μέσα σε αυτούς. Εγώ έχω πάψει να πιστεύω στα λόγια. Οι πράξεις είναι οι αποδείξεις μου.
Τα λόγια είναι βολικά. "Θα έκανα τα πάντα για σένα. Είσαι η καλύτερή μου φίλη. Σ' αγαπώ."

Και η τρίτη φίλη τα ίδια. Αυτά τα λόγια τα εννοούν; Αυτό με προβληματίζει..
Μες στη δίνη του εγωισμού τους νομίζω πως πραγματικά τα εννοούν. Πώς θα μπορούσαν να ζήσουν, άλλωστε, γνωρίζοντας τη μισή αλήθεια τους;
Οπότε, τα λένε και πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια τους. Μέχρι να συγκρουστούν με μια επιθυμία σου, με μια φράση σου, με μια στάση σου. Τότε ορθώνεται τείχος ψηλό και μόνο ο γιγάντιος εγωισμός τους, που σε κοιτάζει από ψηλά και σου γελά χαιρέκακα, έχει δίκιο. Και εσύ στην τελική τι είσαι; Κοίτα πώς σε βλέπει από ψηλά ! Ένα τίποτα είσαι. Σχεδόν δε σε βλέπουν. Και εάν δεν πετάξεις ένα γλυκό, μια φράση αγάπης ή δεν κάνεις ένα βήμα πίσω, δεν πρόκειται να μικρύνουν, να σκύψουν έστω, να σε αντιμετωπίσουν ως ίσο. Είναι δύσκολες αυτές οι σχέσεις.. θέλουν φροντίδα και προσπάθεια. Κυρίως, θέλουν αγάπη.
Όμως, σε κάθε σχέση - και γι' αυτό λέγεται και σχέση - δύο κρατούν τα χέρια. Η κατανομή της αγάπης είναι διανεμημένη σε ίσα μέρη. Δυο αγαπούν. Δύο περιστρέφονται μαζί. Και όταν φυσάει και όταν δε φυσάει. Και για μένα, όπως και για πολλούς άλλους, το δύσκολο είναι όταν δε φυσάει..
Όλοι μπορούμε να σταθούμε σε κάποιον που περνάει δύσκολα. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε. Γιατί αυτός ο κάποιος βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση από εμάς.. μας έχει ανάγκη. Και, όταν θα του την προσφέρουμε, θα μπορούμε εύκολα μετά να του αντιγυρίσουμε : εγώ ήμουν εκεί για σένα !

Ψέμματα, λοιπόν. Ήσουν εκεί για τον εαυτό σου. Τον εαυτούλη σου, που τόσο αγαπάς.

Δεν το κάνουν από κακία. Νομίζω, απλά, από συνήθεια. Μην τους θίξεις, μην τους αγγίξεις. Είναι υπερβολικά ευαίσθητοι και δεν τους καταλαβαίνεις. Αυτός ο εγωισμός που τόσο εύκολα κράζεις είναι για εκείνους ένα κάλυμμα της ευαισθησίας τους.
Και ισχύει. Ο άνθρωπος για να επιβιώσει χρειάζεται να είναι και λίγο εγωιστής. Για να επιβιώσει στην οικοδομημένη ζούγκλα των πόλεων απέναντι σε ανθρώπους που τον εχθρεύονται και τον ανταγωνίζονται. Όμως απέναντι στους φίλους;
Είναι λεπτές οι ισορροπίες και δεν έχουν όλοι την ευσυνειδησία να προσπαθήσουν να τις δουλέψουν, να εξασκήσουν τις δεξιότητές τους σε ένα τεντωμένο σχοινί σχέσεων. Ποιος μπορεί να κρίνει και να μην κριθεί;
Αλλά είναι χρέος μας να προσπαθούμε να είμαστε σωστοί. Να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γι αυτό που είναι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είναι όλες οι καταστάσεις οι ίδιες. Ζούμε ξεχωριστές στιγμές και κάθε άνθρωπος που διαπλέκεται σε αυτές είναι μοναδικός.
Μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. Διεκδίκησε όμως την ευημερία σου.