Μαύρο και μετά λευκό ή γκρι και μετά λευκό που είναι και πιο εύκολο;

Some people are afraid of allowing themselves to be too happy because they think there is a negative, often tragic, event that will happen as a trade-off. This is known as CHEROPHOBIA.

I am indeed afraid. Always something will go wrong. Απορρίπτω τις θετικές σκέψεις πολύ συχνά.. γιατί φοβάμαι ότι δίνω σήμα στο σύμπαν να ρίξει κάτι μαύρο πάνω μου. Να επανέλθω στο γκρι. Όχι απαραίτητα μαύρο, αλλά όχι λευκό.
Καθώς διαβάζω γι αυτήν τη φοβία, περιγράφει το σύμπτωμα ενός εξαιρετικού άγχους. Τέτοιο δεν έχω. Είμαι θετική απέναντι στη φοβία μου, τελικά. Την αναγνωρίζω ότι υπάρχει, καταλαβαίνω ότι δεν έχω λόγο να σκέφτομαι έτσι, ότι είναι λάθος, απλά ακόμα πιστεύω ότι κάτι θα συμβεί. Δεν αγχώνομαι γι' αυτό, απλά το έχω αποδεχθεί. Είναι λάθος, αλλά δε νομίζω να μπορέσω να αλλάξω αντίληψη ποτέ. Χρόνια τώρα προσπαθώ να γίνω αισιόδοξη. Τώρα αν με κοιτάξω είμαι αισιόδοξη. Απλά φοβάμαι την ευτυχία μου. Φοβάμαι πως ότι καλό θα συμβεί, αργά ή γρήγορα θα μαυρίσει, θα χαλάσει..
Όσο κι αν γελάω ή όσο κι αν γελάσω ποτέ με αυτή τη σκέψη, νομίζω πάντα θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου.. "Ωχ.. προετοιμάσου για καταιγίδα" Δε θα είσαι ποτε χαρούμενος θα πουν. Δε θα αφεθείς ποτέ πλήρως για να νοιώσεις ευτυχισμένος. Και πώς το έχω ανάγκη το τελευταίο. Είμαι με ένα εξαιρετικό αγόρι και δεν μπορώ να το απολαύσω. Δεν μπορώ να αφεθώ πλήρως για να νοιώσω όλα τα συναισθήματα που θέλω να με κατακλύσουν. Με σώζω από κάτι; ή μήπως μπερδεύω τις ασθένειες και δε θα γίνω ποτέ ευτυχισμένη; Καλλίτερα λίγο ή τίποτα; όλα ή τίποτα; μαύρο και μετά λευκό ή γκρι και μετά λευκό που είναι και πιο εύκολο;

I do not know if I will suit you then..

Θέλω να πάρω ένα ημερολόγιο. Αν και βαριέμαι να γράφω, διότι οι σκέψεις μου προτρέχουν, δε θέλω να είναι όλες μου οι σκέψεις σε ένα ηλεκτρονικό μέσο. Τα συναισθήματα περνάνε καλλίτερα στο χαρτί.

Μου έλειψε πάλι αυτό το παιδί. Δε σηκώνει τα τηλέφωνα. Θα το έχει παρατήσει κάπου στο τραπέζι, χωρίς να το κοιτάζει, να μείνει λίγο μόνος απ τη ζωή. Να σταματήσει να τρέχει. Όλο τρέχει, χωρίς να πηγαίνει κάπου.. απλά για να τρέξει, επειδή του έχουν μάθει να τρέχει και ξέρει πώς να τρέχει και νομίζει ότι έτσι γίνεται. Ξέρει ότι δε γίνεται μόνο έτσι, αλλά η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα. 

That constant thought! That pulsive trigger. Always there. Always ready to shoot. But my boy doesn’t want to shoot. He’d rather shoot himself. To find peace. But there are other ways, love. I will show you those other ways. I do not know them yet, but I will. For you. Two is better than one. And I don’t care if you won’t want me then. I will get hurt. But, you will have changed and your change will suit you good. I do not know if I will suit you then.. I don’t want you to be with me because we tried for you together. I want you to want me from that new you, like you did before.. Though I fear the opposite. Fear not, my love, cause you will have helped him love himself, for all the good things that he is.

Όλοι δεν τρέχουμε να πάμε κάπου; Κάποιες φορές σκοντάφτουμε σε όμορφες στιγμές και σταμάταμε. Και κοιτάμε γύρω μας και λέμε "Κοιτα πού ζούσα τοσο καιρό