Δεν αντέχω άλλο να κάνω υπομονή, γλυκέ μου Γλάρε.
Τα φτερά σου δός μου και άσε με,
Άσε με να φύγω, να πετάξω ψηλά.
Κι αν δε θες, στους ώμους σου άσε με να κρατηθώ,
εσύ, πάρε με και ταξίδεψε στα βάθη του κόκκινου ήλιου
με νέους φίλους νέους καιρούς
ίσως ζήσω άλλη ζωή ..
νέα ζωή και ξεχασμένη,
από τα βάσανα της τωρινής οδού.
Κι αν με χλευάζεις
και λες τα βάσανα
ότι βάσανα δεν είναι ,μπορεί, ίσως, να μην είναι.
Δε
χρειάζεται
να μ' αγαπάς,
απλά, πάρε με να φύγουμε μακρυά.
Δυσβάσταχτο φορτίο έχει γίνει για μένα αυτή η μοναξιά.
"Μοναξιά" δεν είναι, αλλά γίνεται
με το αδυσώπητο φτερούγισμα των κραυγών μου για αγάπη και παρηγοριά.
Μην με λυπηθείς,
απλά, πάρε με να φύγουμε μακρυά.

Στου ονείρου τη σιγή, μία μόνη προσευχή
έλα πίσω μου σιγά
πιο αργά
ψιθυριστά
τραγούδησέ μου ένα σκοπό
που θα λέει σ'αγαπώ..
Δε θα φτάνει μόνο αυτό
ένα απλήρωτο κενό
εμφανίζεται ορθό
πώς θα δω το "σ' αγαπώ;"
σε τόσο άστατο καιρό, χωρίς ήλιο ή νερό;

Η κρήνη κυλάει μοναχή
έχω χάσει την πηγή
Όταν μου δίνεις το νερό
νοιώθω πως πάω να πνιγώ
απ΄την αγάπη που κρατώ
στα δυο μου χέρια πια εγώ.

Το φορτίο το βαρύ
απέκτησε άλλη πια μορφή
πώς θα συνηθίσω
από την πλήρως ελλειπτική ζωή
στην απάλευτα ρομαντική;


http://www.youtube.com/watch?v=W3RiDJ8_3Lo