Ανιδιοτελής αγάπη, ή όχι;;

Θέλω να καταλάβω κάτι.. Γιατί ύστερα από κάθε "ερωτική απογοήτευση" και κάθε γενική απογοήτευση, θέλω να αλλάξω κάτι επάνω μου.. Συνήθως είναι τα μαλλιά μου.. Άλλες φορές είναι ένα τρύπημα - σκουλαρίκι- σε κάποιο μέρος της κεφαλής.
Εφόσον αυτό που έχει προκαλέσει την τυχόν απόρριψη δεν είναι το εξωτερικό, αλλά το εσωτερικό.. -είναι θέμα ψυχολογικό - τότε γιατί αλλάζω το εξωτερικό;
Είναι μια σύντομη και εύκολη λύσις θα μου πεις. Προσωρινώς αποκτώ αυτοπεποίθηση. Νιώθω άλλος άνθρωπος. Είμαι πάλι διεκδικητική, δυναμική και χαλαρή. Έχω ξορκίσει το κακό. Δεν με επηρεάζει πια η σκοτεινή μελαγχολία.
Και όταν ύστερα από λίγο περνάει η ευεργετική μπογιά της αλλαγής, νιώθω ότι κατακρυμνίζομαι. Γρήγορα κάτι να βρω να ανέβω. Και ναι! Κάνω πάλι κάτι διαφορετικό πάνω μου.
Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Απλώς εκείνες τις φορές νιώθω ευάλωτη. Και αν είναι κάτι που δεν μου αρέσει σε έναν άνθρωπο είναι η αδυναμία. Τους απορρίπτω αυτούς τους ανθρώπους και τους διώχνω από κοντά μου. Και αυτό γιατί συνήθως τα ψυχολογικά τους τα ξεσπούν πάνω μου. Και έχω αρκετά ψυχολογικά δικά μου. Δεν έχω ανάγκη κανενός άλλου. Φυσικά, η απόφαση αυτή δεν έρχεται κατευθείαν. Έχω κάποια σημεία ανεκτικότητας. Αν ο άλλος τα ξεπεράσει, σημαίνει ότι έχει καταλάβει ότι τον βοηθώ και με εκμεταλλεύεται. Βλέπετε, δεν είναι ότι δεν αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Τους συμμερίζομαι και προσπαθώ να τους κάνω δυνατούς. Να τους δώσω την ώθηση και την αγάπη που χρειάζονται. Απλώς αγαπώ εμένα πιο πολύ.
Ο καθένας αγαπά τον εαυτό του πιο πολύ από τους άλλους. Λίγα είναι τα δείγματα αγνής, ανιδιοτελούς αγάπης. Όσοι κατέχουν την πολυτέλεια της ανιδιοτέλειας καταλήγουν θύματα. Είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, γιατί κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό. Όμως, τι γίνεται με τους άλλους που τους εκμεταλλεύονται;

Αυτοί οι άνθρωποι γιατί υπάρχουν; Όλοι είμαστε εκμεταλλευτές.. Όμως, να εκμεταλλευτείς έναν καλό άνθρωπο είναι το χείριστο όλων. Μπορεί να τον αλλάξεις. 

Εγώ, αρχικά, ήμουν πολύ εύπιστη. Ότι μου έλεγαν το πίστευα. Δεν καταλάβαινα γιατί ο άλλος να πει ψέμματα. Γιατί; Γιατί να πει ψέμματα; Έτσι, κατέληγα εγώ ο βλάκας που τους πίστεψε. Και ρωτώ, γιατί να είμαι εγώ ο "βλάκας" και όχι ο άλλος, αυτός που με πλάνεψε; Εκείνος είναι ο "βλάκας" της υπόθεσης. Και γιατί να πρέπει εφεξής να ζω με αυτόν το φόβο; Το φόβο της αμφιβολίας. Μου λέει αλήθεια; ή να κρατώ μια ομπρέλα στη βροχή της "αλήθειας" του; Μου αρέσει, γαμώτο, να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.. Να βλέπω το καλό μέσα τους. Και κάθε φορά βγαίνω ο βλάκας της υπόθεσης.

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να είναι ο καλύτερος εαυτός τους;;;; Γιατί τότε είναι ευάλωτοι. Και ένας κακός να βρεθεί, θα τους πληγώσει. Άρα, οπλιζόμαστε με το σπαθί του ψεύδους και το μανδύα της υποκρισίας και τρέχουμε να σκοτώσουμε όποιον άλλο πλανηθέντα καλό βρούμε στο δρόμο μας. Γιατί το να είναι καλός κάποιος, δεν είναι σωστό : "Εφόσον εγώ πλανήθηκα και εξαπατήθηκα και πληγώθηκα, έτσι πρέπει και ο άλλος".

Κάποιες φορές αυτός ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο σκληρός. Αν το δούμε ρεαλιστικά : όλες τις φορές. Αν το δούμε ρομαντικά : όλοι είναι ήρωες ενός μυθιστορήματος που η ζωή τους έχει κάνει τραχείς και τους έχει αφαιρέσει την αρχική αθωότητα, μέχρι να συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός στη ζωή τους ή να γνωρίσουν τον έρωτα.

Θέλω να το βλέπω ρομαντικά. Πώς αλλιώς να ζήσουμε μια όμορφη ζωή;

Μη φοβάσαι να ομορφήνεις τη ζωή του άλλου..

Και τώρα;
Γιατί μου μίλησε έτσι.. Σαν να μην ενδιαφέρεται. Κι όμως, δεν κάνω λάθος. Όσο κι αν ο άλλος δεν στο λέει, ο τρόπος που περιφέρεται γύρω σου, διαμορφώνει τις κινήσεις και το σώμα του όπως εσύ κινείσαι και ο τρόπος που σε κοιτάζει  - κυρίως αυτο! - μαρτυρούν όσα τα λόγια δεν λένε.
Τι προσπαθείς να κρύψεις;; Κάπου, κάποτε διάβασα  " Μη φοβάσαι να ομορφήνεις τη ζωή του άλλου".
Πόσο σωστό..; Γιατί άραγε φοβόμαστε να κάνουμε αυτό το βήμα;
Βέβαια δείχνουμε την πιο ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας. Αυτή που δείχνει πως θέλει κάτι και πως προσμένει η ύπαρξη του άλλου να καλύψει ένα κενό που δημιουργήθηκε. Και τα κενά τα φοβόμαστε πολύ.
Φοβόμαστε να παραδεχτούμε την ύπαρξη αυτού του κενού, την ανακάλυψη ότι ξαφνικά χρειαζόμαστε κάποιον για να ζήσουμε όμορφα, ότι θέλουμε και κάποιον άλλο στη ζωή μας, ότι επιθυμούμε να ζωγραφίσουμε με διαφορετικό χρώμα. Ή μήπως, φοβόμαστε την απόρριψη και αδιαφορία αυτού που επιζητάμε πλέον να μας προσέξει; Προτείνω να διαλέξουμε και τα δύο.
Και ύστερα, ο λόγος τους παίρνει βαρυσήμαντη μορφή στις επιλογές μας. Κριτικάρουμε τον εαυτό μας - που υποτίθεται ότι είναι αυτό που αγαπάμε περισσότερο στον κόσμο- σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα, με τις δικές τους προτιμήσεις. Για μια περίοδο γινόμαστε ο πιο εκκεντρικός εαυτός τους, γιατί για να τους αποδείξουμε πως είμαστε αληθινοί και πως όντως αυτά που κάνουμε τα πιστεύουμε, φτάνουμε κάποιες φορές στα άκρα. Προσποιούμαστε ότι είμαστε αυτό που θέλει ο άλλος, προσποιούμαστε ότι είμαστε εκείνος ο ίδιος.
Και ακριβώς επειδή δεν είμαστε ο εαυτός μας, νιώθουμε αδύναμοι και μικροί -ε, και εκεί χάνεται το παιχνίδι.Βλέπεις, ο άλλος, ο κάθε άλλος, θέλει να βλέπει πάθος και δύναμη την οποία δεν διαθέτουμε πλέον. Το θέατρο θέλει γερούς ηθοποιούς και όχι πεφταστέρια. 
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο που κουραζόμαστε. Οι δικές του απόψεις, που πριν υποστηρίζαμε, φαντάζουν τώρα μακρινές. Αυτό το υπερβολικό κυνηγητό, χωρίς αποτέλεσμα, εξάντλησε τα αποθέματα ανεκτικότητας της απώλειας του εαυτού μας. Και σιγά σιγά γινόμαστε πάλι εμείς.
And that's when the magic happens.
Γιατί αν ο άλλος είναι να ερωτευτεί κάτι επάνω μας, θα ερωτευτεί εμάς και όχι την αντανάκλαση του εαυτού του σε μας.

Ερωτικά, που θα 'θελα να ήξερες.

Δε γράφω από απελπισία. Απλώς από παράπονο.

Κι από απορία, τι θα έκανες αν,

αν από παρόρμηση -καθώς περπατούσαμε -

σου κρατούσα το χέρι;

Και, τόσο ανόητα από μέρους μου, πίστεψα πώς, ίσως, μ' αγαπούσες.

Μα δεν πρόσεξα τον τρόπο που με κοιτούσες.

Κοίταξέ με, τώρα.

Δε βλέπεις πώς σε κοιτάζω;

Μην παίρνεις τα μάτια σου.

Κι όμως, μόνο το δικό μου βλέμμα 

βγάζει φωτιές.

Το δικό σου με καλοσύνη με παρατηρεί

- δεν καταλαβαίνεις.

Τα μάτια σου όμως, έλαμπαν, όταν μου μιλούσες.

Πλάνη.

Η λάμψη προερχόταν από τις ιδέες σου.

Αυτές τις ιδέες που έλεγες τόσο ενθουσιωδώς.

Γιατί θα μπορούσα να έχω ερωτευτεί απλώς τις ιδέες σου.

Αυτές εγώ θα συνέχιζα.

Αυτές που -τόσο απόλυτες- 

καθορίζουν την ύπαρξη σου και

τον έρωτα μου για σένα.

Θα σε βοηθούσα

να βρεις αυτό που έψαχνες.

Γιατί κάτι ψάχνεις. Φαίνεται

στον τρόπο που κοιτάς τον ουρανό

-στα μάτια σου.

Αναζητούν αυτό το κάτι, που θέλω να γίνει δικό μου

για να με θες.

Κατακλυσμένη από συναισθήματα

ψάχνω να βρω μέρος

να κρυφτώ.

Δε γίνεται να σε αφήσω να κοιτάς μες στην ψυχή μου

έτσι, χωρίς να ενδιαφέρεσαι.

Αχ, αυτή η Ψυχή...

Αναζητεί παντού τον Έρωτα.

Ας με ακούσει λίγο

κι ας σταματήσει.

Δεν τον θέλω.

Φως να κοιτάω στα μάτια σου

Άλογα, τρέχουν οι σκέψεις μου, καλπάζουν.
Το τραγούδι των αναμνήσεων με ξυπνάει
ένα όνειρο που παίρνει φωτιά.

Δος μου

Ελπίδα,

Φως. Να κοιτάω στα μάτια σου.

Πρέπει - κάπως - να έρθω να σε βρω.

Να
πάρε την ψυχή μου.

Πούλησε την στο διάβολο.

Δεν πρέπει να αξίζει πολλά,

όμως με αυτά τα λίγα, ίσως αγοράσω 

μια θέση

στον παράδεισο.

Και τότε θα μπορώ να κρύβομαι κοντά σου.

Όταν τ' αστέρια μοναχικά

φωτίζουν

στον έναστρο ουρανό.

Love Life : Free

  Θέλω να βρω κάποιον. Αυτόν που ψάχνω. Ξέρω δεν θα συμβεί σύντομα. Ποτέ δεν συμβαίνει από την αρχή. Πρέπει να ωριμάσεις μέσα από τις σχέσεις και τον χρόνο,... ή μήπως τελικά δεν ωριμάζεις, αλλά από την πολλή αναμονή και τις μαζεμένες ορμόνες συμβιβάζεσαι και πείθεις τον εαυτό σου ότι, όντως- Ναι!- αυτό που συνάντησες είναι το τέλειο; Ότι είναι αυτό που πραγματικά έψαχνες και - ω!- τρομερή ανακούφιση υπάρχει ο έρωτας που όλοι έλεγαν και θα ζήσεις κι εσύ αυτό το συναίσθημα, που όλοι έχουν μοιραστεί και ξεχωρίσει, που όλοι έχουν γράψει γι' αυτό! Ναι! Έγινες κι εσύ μέλος της παρέας. 

 Ίσως γι αυτό στο τέλος όλοι χωρίζουν.. Η αναμονή αντικαθίσταται από την υπομονή - που γρήγορα εξασθενεί-  και οι ορμόνες καταστέλλονται, καθώς βρίσκεται οδός εκτόνωσης. Τότε συνειδητοποιούμε ότι -ουπς! - εκείνο που ψάχναμε εξ αρχής, δεν ήταν αυτό.  Και τότε χωρίζουμε. Αποφασισμένοι να μην ενδώσουμε ξανά σε κάτι λιγότερο από αυτό που πραγματικά θέλουμε. Και ο κύκλος των χαμένων/καταδικασμένων σχέσεων συνεχίζεται.  

Ρομαντικά, συνεχίζουμε να περιμένουμε. 

Θέλουμε να συνεχίσουμε να περιμένουμε.

 Αλλά είναι δύσκολο. Όλα σου υπενθυμίζουν τον ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ που δεν ζεις! Και αν δεν ζήσεις, θα έχεις μισή ζωή. Σε όλες τις ταινίες όλοι βρίσκουν τον ένα και μοναδικό έρωτα της ζωής τους. Κάθε τραγούδι είναι γραμμένο για τον έρωτα. Κάθε μυθιστόρημα εξυμνεί το πάθος του έρωτος. Όλα σε οδηγούν στο ότι πρέπει να ψάξεις! Πρέπει οπωσδήποτε να τρέξεις να βρεις αυτό το άλλο μισό που σου κρύβει η μοίρα και που όλα είναι ανολοκλήρωτα χωρίς αυτό. Ψάξε!

Και από το πολύ ψάξιμο κουράζεσαι. Και μετά συμβιβάζεσαι.. ή τα παρατάς. Και στις δύο περιπτώσεις μετά, συμβαίνει όντως να συναντάς το άλλο σου μισό! Στην πρώτη περίπτωση δεν χρειάζεται επεξήγηση, η άλλη περίπτωση είναι ο νόμος της ζωής. Μόλις πάψεις να ενδιαφέρεσαι για κάτι, αυτό αμέσως να βρεθεί μπροστά σου - όπως όταν περιμένεις λεωφορείο. Απελπίζεσαι. Κάνεις να φύγεις και -τσουπ! - εμφανίζεται στον ορίζοντα. Τότε το δέχεσαι. Με αγαλλίαση το φυλακίζεις στην αγκαλιά σου και ολοκληρώνεις την ιστορία. Είσαι ευτυχής! 

 Δεν κατακρίνω το συναίσθημα του έρωτα. Είναι η μεγαλύτερη έμπνευση και η πιο σεμνή λατρεία. Έχει εκπέσει όμως από το θρόνο του, λόγω της τεράστιας σημασίας που του έχει αποδοθεί. Έρωτας είναι το όμορφο, ρομαντικό συναίσθημα που πρέπει να κρατάμε για τον εαυτό μας. Ο καθένας βιώνει τη δική του μορφή του έρωτα. Οι συμβουλές και οι διδαχές δεν έχουν κανένα ρόλο και καμία εξουσία πάνω του. Είναι, αυτό που είναι, για τον καθένα ξεχωριστά και απαρέγκλιτα.

Θέλω να ζήσω αυτό το όμορφο και μοναδικό. Αλλά έχω και μια προσωπικότητα να καλλιεργήσω, υπομονή να χτίσω, ασχολίες να μάθω και δεξιότητες να εξασκήσω. Δεν θα μείνω εν αναμονή του σπουδαίου γεγονότος, γιατί ως τότε θα έχει χάσει το νόημά του. Θα ανακουφιστώ που θα έρθει στη ζωή μου και θα το μετριάσω. Γιατί δεν είναι αυτό που περίμενα. Ε, λοιπόν, δεν είναι, γιατί ο έρωτας δεν είναι για να αναμένεται! 

Είναι για να συμβαίνει, να τρελαίνει και να φθονείται. 

Μόνο τότε προσλαμβάνεται η ομορφιά του σε όλο της το μεγαλείο και απογειώνεται η ουσία του. Μόνο τότε.

Ένα κενό

Τι θα μπορούσα να κάνω, για να μη μ' αγαπάς;
 Ίσως νομίζεις ότι βλέπεις την αλήθεια μέσα μου, όμως πλανάσαι από την επιτηδευμένη εικόνα μου.
Είμαι μια ψεύτρα της χαράς και ένα φάλτσο του γέλιου.
Δεν έχω γαλήνη μέσα μου και όσο κι αν αναζητώ αυτή σου την αγάπη, άλλο τόσο θέλω να τρέξω μακρυά της.
Έχοντας ξοδέψει χρόνια προσπαθώντας να την ελέγξω
την φοβάμαι πιο πολύ από κάθε τι.
Γιατί η αγάπη μπορεί να καταστρέψει 
και ο έρωτας να διαλύσει.
Μπορεί να γεμίσει έναν άνθρωπο με άλογα συναισθήματα σαν κύματα, να κατακλύσει την ατάραχη λίμνη της λογικής, να παρασύρει κάθε βράχο αλήθειας και να δημιουργήσει τη χαρά. Και όταν φύγει
-γιατί πάντα φεύγει-
να αφήσει ένα απλήρωτο κενό
που όμοιό του δεν υπάρχει
ένα κενό που βγάζει φωτιές και ζητά
τι ζητά
αγάπη.
Δεν μπορεί να πληρωθεί αλλιώς.

Είμαι μια παραλλαγή.

Θέλω να μάθω για σένα. Πρέπει να μάθω για σένα. Νόμιζα ότι σε ήξερα, αλλά όσο μεγαλώνω και μαθαίνω τον εαυτό μου συνειδητοποιώ πόσα πράγματα με προσδιορίζουν σαν χαρακτήρα. Τα ρούχα μου, η μουσική που ακούω, ο τρόπος που μιλάω και κυρίως ο τρόπος που γράφω.

Για σένα δεν ξέρω τίποτα. Ήξερα μόνο ότι σε αγαπούσα. Τότε δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο. 

Δεν σκεφτόμουν να σε ρωτήσω διάφορα για σένα,για να σε μάθω και σαν άνθρωπο. Τότε δεν ήταν ανάγκη. Πού να φανταστώ ότι δεν θα έβρισκα την ευκαιρία αργότερα. 

Πρέπει να μάθω. Πρέπει.

Εγώ πολλές φορές είμαι μια παραλλαγή. Αλλάζω τον τρόπο γραφής μου ανάλογα με το πώς γράφουν τα άτομα που με περιβάλλουν. Αλλάζω τον τόνο της φωνής μου αναλόγως, επίσης. Αν κάποιος μου πει πώς του αρέσει κάτι, τότε κι εγώ αυτομάτως θα έχω μία προτίμηση. Αν πάλι πει το αντίθετο, τότε κι εγώ θα είμαι πιο επιρρεπής στο να το απορρίψω.

Και τότε αναρωτιέμαι αν όντως έχω προσωπικότητα. Αν όντως είμαι εγώ. Υπάρχει κάτι αληθινό σ'αυτά που προσποιούμαι;

Ναι. Νομίζω, υπάρχει. Γιατί παίρνω μόνο τα στοιχεία που μου αρέσουν. Μόνο τα όμορφα ή τα διαχωριστικά. Όμως, κλέβω χαρακτηριστικά άλλων για να εμπλουτίσω τα δικά μου ή σαν ρόλους θεατρικούς υποδύομαι για μια στιγμή τη μορφή τους; 

Ενδιαφέροντα πλάσματα οι άνθρωποι. Όλοι τους από ένας ρόλος. Ρόλος ζωής. Ρόλος καριέρας.

Τους αγαπώ εύκολα τους ανθρώπους. Γιατί μου αρέσει να τους παρατηρώ. Τους παρατηρώ για να μπορέσω αργότερα να κλέψω από αυτούς. Να δοκιμάσω για λίγο το ρόλο της ζωής τους. Και αν μου αρέσει να κρατήσω κάτι, ενθύμιο από αυτούς. 

Συνήθως ψάχνω να βρω τη λύπη. Όχι για να μετριάσω τη δική μου. Αλλά για να καταλάβω πώς δημιούργησαν αυτό που είναι. Κι η χαρά αφήνει σημάδια, όμως του πόνου είναι πιο φανερά. Οι άνθρωποι που πόνεσαν, πόνεσαν γιατί κάτι τους πλήγωσε, γιατί κάτι έχασαν. Και νιώθουν την ανάγκη, την τρομερή ανάγκη να αναπληρώσουν αυτό το κενό. Αυτό το κενό που όσο το βλέπουν, θυμούνται.. Και ο πόνος έρχεται με το θυμικό.