Ready for love-

Η ανάγκη μου να ευχαριστώ τους ανθρώπους. Έχει διαγνωστεί πλέον.. ποια είναι τα αίτια; τι τύψεις κρύβονται πίσω απ' αυτή τη συμπεριφορά;
Κάτι ανέγνωσα στον εαυτό μου τις προάλλες.. Τύψεις από την εποχή της μητέρας, the belle epoque.
Κάτι λίγο απ' αυτό κάτι απ' την κρίση του πατρός ότι τα αδέρφια μου είναι καλύτερα, κάτι που μεγάλωσα με παππού-γιαγιά να μη με συμπαθούν. Πάντα ήθελα να είμαι το αγαπητό παιδί. Σε όλους. Ακόμα και τώρα το βλέπω, αλλά δε μπορώ να ξεφύγω. Δε μπορώ να ηρεμίσω αν δε γνωρίζω στα σίγουρα ότι ο άλλος με συμπαθεί και με θέλει κοντά του - για παιδί του. Είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι η δασκάλα του δημοτικού μου κάποτε σκόνταψε και πήγε να πέσει κι εγώ φώναξα "Μαμά!" Όχι επειδή τρόμαξα και αναφώνησα όπως "Μαμά μου! Τι ήταν αυτό;" Αλλά, ειλικρινώς, για τη μητέρα μου που θα έπεφτε..
Είναι, ίσως, επίσης, χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τώρα στη δουλειά μου τους προσεγγίζω με τη σκέψη του παιδιού. Όχι του επαγγελματία. Αν μου πει κάτι η διευθύντρια θα στεναχωρηθώ παραπάνω, διότι στο μυαλό μου την απογοητεύω - και δεν αντέχω να απογοητεύω τους ανθρώπους. Όταν μιλάω στους προισταμένους, που είναι μεγάλοι και οικογενειάρχες, τους κοιτάω και είμαι το γλυκύτατο παιδί, είμαι η γλυκειά κόρη, χαρωπή και γελαστή που θελει να την αγαπήσουν. Σίγουρα το βλέπουν κι οι άλλοι.
Ακόμη και στους φίλους, που με τους φίλους σου είσαι πιο αληθινός απ' ότι με την οικογένεια σου. Η οικογένεια σε γνώρισε από μικρή - έχει χτίσει μια εικόνα για σένα και ό,τι και να κάνεις δύσκολα αλλάζει. Τα χαρακτηριστικά που βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της προσωπικότητάς σου βρίσκονται εκεί - σε κοινή θέα. Στους φίλους, σχέσεις δύσκολες, που κάνεις δεν είναι "αναγκασμένος" να ζήσει μαζί σου για πάντα, δείχνεις το πρόσωπο που συμβιβάζεται και είναι πιο ώριμο.
Πού με πάει όμως όλο αυτό; Γιατί θέλω να γίνω ξανά παιδί;
Θέλω να γίνω ξανά παιδί και να αγαπηθώ, να βρω μια μητέρα γιατί την άλλη την έχασα. Και έναν πατέρα, γιατί πάντα είχα ανάγκη από έναν πατέρα. Ένα γονιό να είναι δίπλα μου διαρκώς, να με προσέχει, να με φροντίζει και να με προστατεύει.
Αυτό ψάχνω. Και ξέρω ότι δε θα το βρω ποτέ.
Πρέπει να το ξέρω αυτό και πρέπει να το θυμάμαι. Για να μπορέσω να χτίσω αληθινές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου και όχι τις σχέσεις που θα είχα στο όνομα της μητρός μου. Στο όνομά της και όπως θα διαμορφώνονταν εάν ζούσε.

Βαθειά πληγή πάντα ανοιγμένη
κάνει να κλείσει
κι ο ήλιος τη γδέρνει.

Ένας σταυρός όλος δικός μου
μέχρι να βρω το βουνό που μου πρέπει
να ανέβω μέχρι επάνω
να δω εάν θα αντέξει
Σε κορμί νεάνικό σκέψεις γέρικες,
σαπίζουν μια ψυχή που χρόνια υποφέρει.

Κάποιες μέρες βρίσκω το φως
κοιτάω μέσα από γρίλιες, θωρώ,
Γνωρίζω το δρομο που πρέπει να διαβώ.
Τον βλέπω είναι εκεί. Γνωρίζω τα άνθη πώς είναι η ανταμοιβή.
Αλλά με ποια δύναμη και ποιο κουράγιο;
Τα έχω και τα δυό, αλλά την ελπίδα μου χάνω.
Κάποιες μέρες κάποιες στιγμές,ανοίγω την πόρτα
κοιτάω τις αμυγδαλιές..
Ανθισμένες μου λένε πέρνα από κάτω
μονοπάτι σου στήσαμε με άνθη χιονάτα.

Μα τα πόδια μου τσιμεντωμένα.
Κοθόρνους φορώ,
μα δεν έχω μάθει να χορεύω σε αυτό το χορό.
Αν τα καταφέρω, αν τα βήματα μάθω, τότε θα μπορώ να περιδιαβώ στις όμορφες αμυγδαλιές
του χειμώνα τις ξεγνοιασιές.

Vis - vita

Νοιώθω.. πώς νοιώθω; Θα είμαι ποτέ ευχαριστημένη απ' τη ζωή;

Μου δίνει το ένα, θέλω το άλλο. Είμαι άπληστη; Ή, μήπως, απλά λίγο ατυχής;

Έχω τη δουλειά που ήθελα και ήλπιζα και ανέμενα.. κι όμως, από μια σωρεία γεγονότων κατέληξα σε μια θέση που δεν μου αρέσει. Γνώρισα σε αυτήν, όμως, ένα καταπληκτικό άτομο, που έχουμε κρατήσει επαφές. Και πέρα από όσα δε θα μου δώσει αυτή η θέση, έμαθα να ξεπερνάω το φόβο μου να μιλάω να ακούγομαι και να ρωτάω. Έμαθα να μιλάω στο τηλέφωνο, που έως τότε κάποιος παράλογος φόβος με κράταγε κλεισμένη στη σιωπή. Έμαθα πως σημασία έχει η εμφάνιση και στις επαγγελματικές δραστηριότητες σημασία έχει να ακούγεσαι. Κανείς δεν προτιμάει τον ήσυχο απ' το δραστήριο. Ο δραστήριος ακόμη και εάν προκαλέσει κάποιο πρόβλημα, θα ξέρει ότι ήταν εκεί.. θα ξέρουν όλοι ότι ήταν εκεί. Δε θα το παρατηρήσουν απλά, όταν δε θα γίνει η δουλειά. Κι εγώ θέλω να είμαι αυτό το άτομο. Ζωντανή και δυναμική. Θεωρούσα ότι το να είσαι ντροπαλός είναι καλύτερο, αλλά δε μου αρέσει. Δε μου ταιριάζει μάλλον πια. Έχω φτάσει στο σημείο εκείνο, που θέλω να διεκδικήσω, θέλω να υπάρξω.
Όταν διεκδικείς βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, παίρνεις τις ντροπές παραμάσχαλα και τις αδειάζεις στον κουμπαρά σου. Δε σε συμφέρει να συνεχίσεις με αυτές. Είναι το πρώτο ίχνος αδυναμίας. Ή τουλάχιστον έτσι θεωρείται..
Διεκδικώντας μαθαίνεις πολύ πιο γρήγορα, σέβεσαι τον εαυτό σου και γνωρίζεις τις επιλογές σου καλύτερα. Γνωρίζεις τι χάνεις και τι κερδίσεις, έχεις κάνει τις σταθμίσεις σου. "Θέλω αυτό." Πολύ σημαντική φράση. Έντονη και μεστή, κρύβει πολλά πίσω της.
Κρύβει, κυρίως, ότι έχεις ανακαλύψει τον εαυτό σου και τον καθιστάς εμφανή και στους υπόλοιπους. Διεκδικώ "αυτό", δείχνει ένα κομμάτι του χαρακτήρα σου που το επιθυμεί και τι σημαίνει που το επιθυμεί, τι σου δίνει και γιατί θα το απολαμβάνεις..
Αλλά έρχεται με ένα βάρος. Το βάρος της κριτικής των άλλων πάνω σε σένα, της κρίσης τους πάνω στο θέμα, καθώς, καλώς ή κακώς όλοι έρχονται με μια άποψη. Το βάρος είναι μικρό, εφόσον έχεις κάνει μια επιλογή. Όμως, δεν ακολουθεί πάντα η καρδιά το μυαλό μας.. Έχουμε συναισθήματα και πολλές φορές είναι λογικό να επηρεαζόμαστε..
Δε μπορεί η κριτική να μην στρέφει τα συναισθήματά μας. Γνωρίζουμε ότι αυτό που έχουμε επιλέξει είναι το σωστό για εμάς, αλλά δεν παύουμε ως κοινωνικά όντα να επηρεαζόμαστε από την κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι άτομο μεν, άρα επιλέγει βάσει εαυτού, εντός κοινωνίας δε, άρα καθορίζεται εκ γενετής και βάσει αυτής. Πόσο εύκολο είναι να απεκδυθείς του αλλότριου μανδύα;