tag:blogger.com,1999:blog-88581031683137156582024-03-21T20:30:47.293-07:00Just Because...Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.comBlogger32125tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-60919338662082494312018-02-07T03:42:00.000-08:002018-02-07T03:42:06.589-08:00Και καποιες φορες θελω να μεινω μονη και να βυθιστω στην αιωνιοτητα σε αυτό το συναισθημα που με παραλυει.<br />
<div>
Ειναι ασχημο και βαρυ και βαθυ αλλα το αγαπω. γιατι ειμαι εγω.</div>
<div>
ισως περισσοτερο εγω απο οποιαδηποτε αλλη εγω.</div>
<div>
<br />
Αχ να ημουν καποια αλλη εγω.. και να μην ήμουν. Δεν με μπορω αλλα με αγαπω. Δεν με εκτιμώ, αλλά με θαυμάζω. Σχέση αγάπης-μίσους.<br />
Ηθος ανθρώπω δαίμων.<br />
<br />
Ας καταστραφω,<br />
Ενας γλαρος<br />
μόνη εγώ<br />
να σκοτώνω<br />
αυτό που λέμε για<br />
εαυτό<br />
Τι δικό μου<br />
τι δικό σου <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Κάποτε θα με συναντήσω<br />
στη μέση ενός δρόμου<br />
και θα με αναγνωρίσω.<br />
Θα έχω γίνει αυτή που θα ήθελα<br />
να με βρω.<br />
Θα εχω ηρεμίσει<br />
απο φόβους και παραλυτους δαίμονες<br />
θα εχω ενώσει τη γαλήνη της ψυχής μου με το νου μου.<br />
<br />
Και τότε μόνη θα αναπνεύσω.<br />
θα χορέψω<br />
θα λυθώ <br />
<br />
<br /></div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-16925062195999585922017-06-12T02:56:00.003-07:002017-06-14T02:21:22.934-07:00Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου; Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου;<br />
<div>
<br />
<div>
Να γίνω χορεύτρια ήθελα τρανή κι όμως κάπου εχάθη αυτή η στιγμή</div>
<div>
Κι ύστερα χορογράφος, να σκέφτομαι, να δημιουργώ σκηνές με ανεπαίσθητο παλμό</div>
<div>
σε χορεύτριες να δίνω το ρυθμό κι έτσι να καλλιτεχνώ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μα δε σπούδασα ποτέ μου αρκετά και πάμε στα άλλα καλλιτεχνικά</div>
<div>
Το θέατρο εξίσου αγαπώ κι όσο το σκέφτομαι πονώ.</div>
<div>
Περσόνα θα θελα να είμαι και μια σταρ, όχι απαραίτητα του σινεμά</div>
<div>
Μόνολογοι, δύναμη φωνή κι αν με αντέξει η σκηνή,</div>
<div>
στο σανίδι απάνω να αφεθώ και κάπως έτσι να πρωταγωνιστώ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πρωταγωνίστρια του κόσμου βουβή είμαι ακόμα σε αυτή τη ζωή</div>
<div>
Κι όμως γεννήθηκα να ζω, τα πάντα σε γοργό ρυθμό.</div>
<div>
Ρυθμό θεάτρου, βόλτες μαγικές σε άλλων ανθρώπων τις περισυλλογές</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν αγγίζω τη σκηνή, περίπατο αρχίζω στα ρίγη της ψυχής</div>
<div>
Πόσο άγχος να περνώ, μα ποτέ δεν το ομολογώ.</div>
<div>
Δε θα θελα να στερηθώ αυτό το δύσβατο βουνό,</div>
<div>
τα οφέλη του είναι τρομερά, κυρίως στους χτύπους της καρδιάς.</div>
<div>
Αυτοί άξαφνα βροντούν και νεκρούς αναγεννούν.</div>
<div>
Να ξυπνήσω προσπαθώ κι εγώ, σε έναν κόσμο τόσο αχνό</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα όνειρα ομίχλη γίνονται </div>
<div>
κι η θλίψη κυριεύει,</div>
<div>
Ποιος ξέρει ποιο δρόμο να διαβαίνει;</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν ο βίος σου απαιτεί</div>
<div>
επάγγελμα με σέβας κι ισχυρό,</div>
<div>
χωρίς λαχτάρα, γέλιο και χορό.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πόσο θα θελα να μου δινόταν η πυγμή με ευκαιρία συναπτή</div>
<div>
κι έτσι εγώ να γραπωθώ σε ένα ύστατο ελιγμό, το μέλλον μου έτσι να ελέγξω </div>
<div>
και στο ρυθμό μου να χορέψω. </div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου; </div>
<div>
Καμμία μάντισσα δε θα μπορέσει να το πει. Σε μένα απόκειται εκείνη η στιγμή</div>
<div>
της λάμψης του φιλμ μου της ζωής.</div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-68300396914727611112017-04-21T02:56:00.001-07:002017-04-21T02:56:24.911-07:00Ready for love-Η ανάγκη μου να ευχαριστώ τους ανθρώπους. Έχει διαγνωστεί πλέον.. ποια είναι τα αίτια; τι τύψεις κρύβονται πίσω απ' αυτή τη συμπεριφορά;<br />
Κάτι ανέγνωσα στον εαυτό μου τις προάλλες.. Τύψεις από την εποχή της μητέρας, the belle epoque.<br />
Κάτι λίγο απ' αυτό κάτι απ' την κρίση του πατρός ότι τα αδέρφια μου είναι καλύτερα, κάτι που μεγάλωσα με παππού-γιαγιά να μη με συμπαθούν. Πάντα ήθελα να είμαι το αγαπητό παιδί. Σε όλους. Ακόμα και τώρα το βλέπω, αλλά δε μπορώ να ξεφύγω. Δε μπορώ να ηρεμίσω αν δε γνωρίζω στα σίγουρα ότι ο άλλος με συμπαθεί και με θέλει κοντά του - για παιδί του. Είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι η δασκάλα του δημοτικού μου κάποτε σκόνταψε και πήγε να πέσει κι εγώ φώναξα "Μαμά!" Όχι επειδή τρόμαξα και αναφώνησα όπως "Μαμά μου! Τι ήταν αυτό;" Αλλά, ειλικρινώς, για τη μητέρα μου που θα έπεφτε..<br />
Είναι, ίσως, επίσης, χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τώρα στη δουλειά μου τους προσεγγίζω με τη σκέψη του παιδιού. Όχι του επαγγελματία. Αν μου πει κάτι η διευθύντρια θα στεναχωρηθώ παραπάνω, διότι στο μυαλό μου την απογοητεύω - και δεν αντέχω να απογοητεύω τους ανθρώπους. Όταν μιλάω στους προισταμένους, που είναι μεγάλοι και οικογενειάρχες, τους κοιτάω και είμαι το γλυκύτατο παιδί, είμαι η γλυκειά κόρη, χαρωπή και γελαστή που θελει να την αγαπήσουν. Σίγουρα το βλέπουν κι οι άλλοι.<br />
Ακόμη και στους φίλους, που με τους φίλους σου είσαι πιο αληθινός απ' ότι με την οικογένεια σου. Η οικογένεια σε γνώρισε από μικρή - έχει χτίσει μια εικόνα για σένα και ό,τι και να κάνεις δύσκολα αλλάζει. Τα χαρακτηριστικά που βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της προσωπικότητάς σου βρίσκονται εκεί - σε κοινή θέα. Στους φίλους, σχέσεις δύσκολες, που κάνεις δεν είναι "αναγκασμένος" να ζήσει μαζί σου για πάντα, δείχνεις το πρόσωπο που συμβιβάζεται και είναι πιο ώριμο.<br />
Πού με πάει όμως όλο αυτό; Γιατί θέλω να γίνω ξανά παιδί;<br />
Θέλω να γίνω ξανά παιδί και να αγαπηθώ, να βρω μια μητέρα γιατί την άλλη την έχασα. Και έναν πατέρα, γιατί πάντα είχα ανάγκη από έναν πατέρα. Ένα γονιό να είναι δίπλα μου διαρκώς, να με προσέχει, να με φροντίζει και να με προστατεύει.<br />
Αυτό ψάχνω. Και ξέρω ότι δε θα το βρω ποτέ.<br />
Πρέπει να το ξέρω αυτό και πρέπει να το θυμάμαι. Για να μπορέσω να χτίσω αληθινές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου και όχι τις σχέσεις που θα είχα στο όνομα της μητρός μου. Στο όνομά της και όπως θα διαμορφώνονταν εάν ζούσε.<br />
<br />
Βαθειά πληγή πάντα ανοιγμένη<br />
κάνει να κλείσει<br />
κι ο ήλιος τη γδέρνει.<br />
<br />
Ένας σταυρός όλος δικός μου<br />
μέχρι να βρω το βουνό που μου πρέπει<br />
να ανέβω μέχρι επάνω<br />
να δω εάν θα αντέξει<br />
Σε κορμί νεάνικό σκέψεις γέρικες,<br />
σαπίζουν μια ψυχή που χρόνια υποφέρει.<br />
<br />
Κάποιες μέρες βρίσκω το φως<br />
κοιτάω μέσα από γρίλιες, θωρώ,<br />
Γνωρίζω το δρομο που πρέπει να διαβώ.<br />
Τον βλέπω είναι εκεί. Γνωρίζω τα άνθη πώς είναι η ανταμοιβή.<br />
Αλλά με ποια δύναμη και ποιο κουράγιο;<br />
Τα έχω και τα δυό, αλλά την ελπίδα μου χάνω.<br />
Κάποιες μέρες κάποιες στιγμές,ανοίγω την πόρτα<br />
κοιτάω τις αμυγδαλιές..<br />
Ανθισμένες μου λένε πέρνα από κάτω<br />
μονοπάτι σου στήσαμε με άνθη χιονάτα.<br />
<br />
Μα τα πόδια μου τσιμεντωμένα.<br />
Κοθόρνους φορώ,<br />
μα δεν έχω μάθει να χορεύω σε αυτό το χορό.<br />
Αν τα καταφέρω, αν τα βήματα μάθω, τότε θα μπορώ να περιδιαβώ στις όμορφες αμυγδαλιές<br />
του χειμώνα τις ξεγνοιασιές.<br />
<br />Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-62135241721016889382017-04-05T04:00:00.001-07:002017-04-05T04:06:14.281-07:00Vis - vita<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Νοιώθω.. πώς νοιώθω; Θα είμαι ποτέ ευχαριστημένη απ' τη ζωή;</span><br />
<div>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Μου δίνει το ένα, θέλω το άλλο. Είμαι άπληστη; Ή, μήπως, απλά λίγο ατυχής;</span></div>
<div>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Έχω τη δουλειά που ήθελα και ήλπιζα και ανέμενα.. κι όμως, από μια σωρεία γεγονότων κατέληξα σε μια θέση που δεν μου αρέσει. Γνώρισα σε αυτήν, όμως, ένα καταπληκτικό άτομο, που έχουμε κρατήσει επαφές. Και πέρα από όσα δε θα μου δώσει αυτή η θέση, έμαθα να ξεπερνάω το φόβο μου να μιλάω να ακούγομαι και να ρωτάω. Έμαθα να μιλάω στο τηλέφωνο, που έως τότε κάποιος παράλογος φόβος με κράταγε κλεισμένη στη σιωπή. Έμαθα πως σημασία έχει η εμφάνιση και στις επαγγελματικές δραστηριότητες σημασία έχει να ακούγεσαι. Κανείς δεν προτιμάει τον ήσυχο απ' το δραστήριο. Ο δραστήριος ακόμη και εάν προκαλέσει κάποιο πρόβλημα, θα ξέρει ότι ήταν εκεί.. θα ξέρουν όλοι ότι ήταν εκεί. Δε θα το παρατηρήσουν απλά, όταν δε θα γίνει η δουλειά. Κι εγώ θέλω να είμαι αυτό το άτομο. Ζωντανή και δυναμική. Θεωρούσα ότι το να είσαι ντροπαλός είναι καλύτερο, αλλά δε μου αρέσει. Δε μου ταιριάζει μάλλον πια. Έχω φτάσει στο σημείο εκείνο, που θέλω να διεκδικήσω, θέλω να υπάρξω.</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Όταν διεκδικείς βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, παίρνεις τις ντροπές παραμάσχαλα και τις αδειάζεις στον κουμπαρά σου. Δε σε συμφέρει να συνεχίσεις με αυτές. Είναι το πρώτο ίχνος αδυναμίας. Ή τουλάχιστον έτσι θεωρείται..</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Διεκδικώντας μαθαίνεις πολύ πιο γρήγορα, σέβεσαι τον εαυτό σου και γνωρίζεις τις επιλογές σου καλύτερα. Γνωρίζεις τι χάνεις και τι κερδίσεις, έχεις κάνει τις σταθμίσεις σου. "Θέλω αυτό." Πολύ σημαντική φράση. Έντονη και μεστή, κρύβει πολλά πίσω της.</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Κρύβει, κυρίως, ότι έχεις ανακαλύψει τον εαυτό σου και τον καθιστάς εμφανή και στους υπόλοιπους. Διεκδικώ "αυτό", δείχνει ένα κομμάτι του χαρακτήρα σου που το επιθυμεί και τι σημαίνει που το επιθυμεί, τι σου δίνει και γιατί θα το απολαμβάνεις..</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Αλλά έρχεται με ένα βάρος. Το βάρος της κριτικής των άλλων πάνω σε σένα, της κρίσης τους πάνω στο θέμα, καθώς, καλώς ή κακώς όλοι έρχονται με μια άποψη. Το βάρος είναι μικρό, εφόσον έχεις κάνει μια επιλογή. Όμως, δεν ακολουθεί πάντα η καρδιά το μυαλό μας.. Έχουμε συναισθήματα και πολλές φορές είναι λογικό να επηρεαζόμαστε..</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δε μπορεί η κριτική να μην στρέφει τα συναισθήματά μας. Γνωρίζουμε ότι αυτό που έχουμε επιλέξει είναι το σωστό για εμάς, αλλά δεν παύουμε ως κοινωνικά όντα να επηρεαζόμαστε από την κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι άτομο μεν, άρα επιλέγει βάσει εαυτού, εντός κοινωνίας δε, άρα καθορίζεται εκ γενετής και βάσει αυτής. Πόσο εύκολο είναι να απεκδυθείς του αλλότριου μανδύα;</span></div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-71132830646813510662017-03-27T03:56:00.001-07:002017-03-27T03:56:26.082-07:00Αγχώδη δημιουργικά.Με τραβάει.. Συνέχεια με γυρίζει πίσω. Ευχαριστιέμαι μια στιγμή και τσουπ! αυτό εμφανίζεται να μου θυμίσει τους λόγους για να μην. Για να μην χαρώ πολύ, για να μην δεν ξέρω εγώ τι; Για να μην χαλαρώσω; Για να μην ηρεμίσω;<br />
Για παράδειγμα, χθες το βράδυ πέρασα υπέροχα. Πήγα στο σπίτι μιας κοπέλας, που συμπαθώ πολύ και που θα ήθελα να κάνουμε παραπάνω παρέα. Και κάθισα παραπάνω. Ε και οι άλλες - η παρέα μου απ' τη σχολή - έφυγαν, λίγο πριν φτάσω. Δε με πείραξε. Δε θα είχα θέμα να τις δω απλά για λίγο και είχα όρεξη να γίνω λγο πολυάσχολη, να πηγαίνω μια από εδώ μια απο εκεί. Άργησα μεν, είχα περάσει τέλεια δε. Πάρα πολύ ωραία! Έφυγα με μια αίσθηση χαλαρότητας ότι είχα περάσει όντως καλά. Πώς να το πω. Αυτό που το νοιώθεις, σα να έκανες μια ένεση χαράς, νοιώθεις λίγο πιο δυνατή λίγο πιο αισιόδοξη λίγο πιο η-κεφάτη-δυναμική-εσύ.<br />
Αλλά μετά με κατέκλυσαν οι τύψεις.. και τα δεν έπρεπε και τις άφησες να περιμένουν και μειώθηκε η χαρά κατακόρυφα. από το 70% που βρισκόμουν έγινα ένα 30%. Πώς μπορώ να μάθω να το ελέγω; Να ελέγχω αυτό το άγχος που κατακλύζει κάθε σκέψη μου και με γεμίζει φόβο και ενοχές για τη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους, μην τυχόν έχω πληγώσει τους άλλους, μήπως τους έκρινα πολύ αυστηρά..<br />
Πρέπει να ξεκινήσω να ζω λίγο. Να ζω ανέμελα. Με λίγο παραπάνω εγωισμό. Κι ας πληγώσω τους άλλους.. οι άλλοι πώς με πληγώνουν; Επειδή εγώ αγχώνομαι να είμαι καλή μαζί τους, θέλω να πιστεύω ότι και αυτοί το εκτιμούν και προσπαθούν να κάνουν το ίδιο. Ποτέ. Ποτέ δε γίνεται κάτι τέτοιο. Ή σχεδόν ποτέ. Ή φταίνε τα άτομα με τα οποία κάνω παρέα. Πρέπει να ξέρω, πρέπει να μάθω. Με τα εγωιστικά άτομα θα συμπεριφέρομαι αναλόγως. Στα άτομα που προσφέρουν, θα προσφέρω κι εγώ. Κι αυτό γιατί η πολλή προσφορά μειώνει τη ζήτηση.<br />
Έχουν συνηθίσει να ζητάω συγγνώμη και να κάνω πίσω. Όχι βήματα πίσω πια. Θα παραδέχομαι το λάθος μου ή τα λάθη μου και θα πορευόμαστε μαζί μπροστά. Η σχέση είναι διμερής και κινείται ευθεία. Μπορεί να υπάρξουν επιπλοκές, αλλά αυτό δεν πρέπει να σημαίνει και την παύση της κοινής πορείας. Ας μην είναι ευθεία, ας είναι και σπειροειδής. Αλλά, να νοιώθω πως και ο άλλος βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα.<br />
Θέλουμε να είμαστε σε αυτή τη σχέση.<br />
Εκτιμούμε τις προσπάθειες του άλλου.<br />
Πάμε μπροστά.Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-35145278603598239332017-03-21T01:37:00.001-07:002017-03-21T01:37:14.877-07:00Εξελίξεις.. ποιες;<div>
<br /></div>
<div>
Άργησα σήμερα στη δουλειά. Όχι πολύ. Ένα τέταρτο. Όμως δε μου αρέσει να αργώ. Δεν μου αρέσει, αναφώνησα εμφατικά. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δε θέλω, δε γουστάρω πια να πηγαίνω εκεί. Δεν κάνω τίποτα.. τίποτα χρήσιμο. Ειναι σα να παίρνεις ένα παιδί στην ηλικία που έχει όνειρα, φιλοδοξίες και ανησυχίες και να το πετάς σε ένα "χρυσό κλουβί". Χρυσό γιατί οι συνθήκες εργασίας είναι ιδανικές.. κλουβί, όμως, γιατί εκεί μέσα δεν υπάρχουν ανοιχτά παράθυρα.. ένα αεράκι να σε ζωντανεύει. Υπάρχει ο τέλειος φωτισμός, με τα τέλεια έπιπλα και τους κουρδισμένους ανθρώπους που το πρωί θα σου πουν "Καλημέρα!"- "Καλημέρα.", "Καλό μεσημέρι" - "Καλη ξεκούραση", "Καλημέρα!" - "Καλημέρα.", "Καλό Σαββατοκύριακο" - "Επίσης, επίσης..!".</div>
<div>
Η ιδανική δουλειά.. κι εγώ δεν κάνω τίποτα.</div>
<div>
Πίστευα ότι θα συναντούσα την αύρα της μαμάς μου σε κάθε διάδρομο, σε κάθε ντουλαπάκι, σε κάθε εκτυπωτή. Την συνάντησα.. αλλά σε φάντασμα και με φόβισε. Το συνάντησα στο βλέμμα της κυρίας που την ήξερε, στο φόβο μου να συστηθώ μήπως με αναγνώριζαν και δεν το 'θελα, στην ανιαρή μου καθημερινότητα, που φοβάμαι να ανακαλύψω μήπως εκείνη είχε συμβιβαστεί.</div>
<div>
Φαντάζομαι είναι όνειρο ζωής του καθενός να δουλέψει Εκεί. Υψηλοί μισθοί, τέλειο εργασιακό περιβάλλον, καλές ώρες λειτουργίας. Όμως, η δουλειά αργεί.. δεν τρέχει. Νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με ορισμένες αρμοδιότητες δημοσίου, που όμως φαίνεται να έχουν επηρεάσει το υπαλληλικό καθεστώς. Δεν είναι ευχερής η απόλυση υπαλήλλου, το "οικογενειακό σύστημα" λειτουργεί απρόσκοπτα και οι άδειες είναι άλλο πράγμα..</div>
<div>
Εγώ ήρθα Εδώ για πρακτική άσκηση. Για να μάθω τον τομέα, τις διάφορες υπηρεσίες και να εκτιμήσω τη συνάφεια με το μελλοντικό μου επάγγελμα, ώστε να το κυνηγήσω. Γιατί πίστευα ότι μου άρεσε αρκετά για να το κυνηγήσω. Έτσι όπως το βλέπω, όμως, μεγάλη απόκκλιση έχει και αυτό. Βασικά, ωστέ να είναι ξεκάθαρο, πίστευα ότι θα μου άρεσε να εργασθώ Εδω και να ασχοληθώ και με τα οικονομικά. Αυτό δεν έχει αλλάξει. Ίσως οι συνθήκες εδώ μου το καθιστούν πολύ βαρετό, αλλά αυτός ο τομέας δεν έχει πάψει να μου αρέσει. Με απογοήτευσε η δουλειά που κάνω εδώ, ή κυρίως η μη- δουλειά. Ήρθα ως πρακτικάριος επιστημών και σηκώνω απλά τηλέφωνα, που ουδεμία σχέση έχουν περαιτέρω με την επαγγελματική μου κατεύθυνση. Δεν είναι ότι απευθύνομαι στο κοινό διευρύνοντας τις γνώσεις μου, έχοντας δηλαδή ένα γνωστικό υπόβαθρο. Όχι, απλά απαντώ στα τηλεφωνήματα για τις συναντήσεις. Καμία εξέλιξη.</div>
<div>
Η μόνη μου εξέλιξη είναι το νέο μπογκ που έκανα, το μπλοκάκι ζωγραφικής μου και τα βιβλία που διαβάζω κατά τη διάρκεια της σύμβασής μου, γιατί δε μου ζητείται κάτι επιπλέον.</div>
<div>
Δεν επιθυμούν να αναλάβουν ένα νέο 22 χρονών με φιλόδοξίες, όνειρα και κοφτερό μυαλό και να τον αξιοποιήσουν στο έπακρο. Να του μάθουν ώστε να τους βοηθήσει να γίνουν άμεσα πιο παραγωγικοί. Γιατί ο νέος έχει όρεξη και κέφι να προσφέρει, είναι ακόμα στην αρχή της καριέρας του που επιδιώκει την άνοδο και επιστρατεύει καθε εγκεφαλικό του κύτταρο προς αυτήν την πορεία.</div>
<div>
Όχι. Δεν τους νοιάζει αυτό. Δεν το χρειάζονται. Απλά καλύπτουμε κάποιες βασικές θέσεις μονίμων και κάνουμε τις αγγαρείες. Που, φυσικά, και δεν αντιλέγω, καθένας πρέπει να περάσει από αυτό το στάδιο. Όμως, είναι βασικό το να γνωρίζεις ότι ύστερα από αυτό και κατά τη διάρκεια αυτού θα μάθεις/ μαθαίνεις.</div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-84901307351610747732017-01-03T06:49:00.001-08:002017-03-27T04:22:17.026-07:00Φίλοι - Κάπου στο εν τω μεταξύ<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Τι να πρωτογράψω εδώ;</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Τόσα έχουν ειπωθεί, πόσοι έχουν χαθεί και πόσοι παραμένουν, αλλά σε ένα φύσημα του ανέμου λίγοι είναι που βγάζουν ρίζες να σταθούν εκεί.</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Απογοήτευση. Σίγουρα φταίω κι εγώ κάπου. Έδωσα παραπάνω ευκαιρίες; Δε συγχώρησα πλήρως λάθη παλαιά; Δεν πρόβαλα κατανοητά τις θέσεις μου; Κάπου στο εν τω μεταξύ κι εγώ φταίω..</b></span><br />
<b><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Η πρώτη περνάει δύσκολα και πρέπει να το συλλάβω πλήρως, για να μην της κρατήσω κακία. Γίνεται πιο εγωίστρια, αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σκέφτηκε μόνο τον εαυτό της και θα κουράστηκε.. Θα κουράστηκε να είναι τόσο "εκεί" για τους άλλους και απαιτεί - στο μυαλό της, <i>για πρώτη φορά</i> - να είναι όλοι εκεί για εκείνη.. όλοι όσοι ανά διαστήματα έχει στηρίξει, τώρα <i>πρέπει</i> να της σταθούν και να την ακούσουν, γιατί τώρα έχει προβλήματα εκείνη και όπως εκείνη ήταν σωστή φίλη, έτσι κι εκείνοι τώρα θα κάνουν το καθήκον τους και θα της δώσουν αυτό που θέλει.. θα την ακούσουν να λέει ξανά και ξανά την ιστορία της, χωρίς να κλείνει κάπου, χωρίς να μπορεί να πάρει μιαν απόφαση. Διότι απόφαση σημαίνει τέλος, ολοκλήρωση, απονομή των ευθυνών, και δεν μπορεί ακόμα. Και είναι λογικό.</span></b><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Αυτό πρέπει να θυμάμαι : είναι λογικό.</b></span><br />
<b><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Επόμενη στην παρέα: η φίλη μου η δεύτερη, κλασικό παράδειγμα εγωίστριας, που χρόνια είχα θέμα μαζί του, κι όμως περνούσα καλά για να το αποχωριστώ. Τώρα μήπως έφτασε η στιγμή; Θα περίμενε κανείς πως, ύστερα από τόσα χρόνια φιλίας, θα είχα συμβιβαστεί. Θα είχα μάθει το χαρακτήρα και θα επεδίωκα πλέον παρέα έχοντας γνώθι. Νομίζω το πήρα κάποτε απόφαση, είπα στον εαυτό μου : αυτή είναι, δεν αλλάζει, περνάς καλά, ας μείνει εκεί. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Η ίδια πληγώνεται άμα δεν έχει την απόλυτη προσοχή και επιτίθεται. Πώς μπορεί να δεχτεί ότι κάποιος που έκανε πολύ κοντινή παρέα, πλέον θέλει να είναι απλός φίλος; Είναι πλήγμα στον εγωισμό, που, βλέπετε, τον έχει θρέψει τόσο καλά, ώστε δε θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Και τι της ζητάω τώρα εγώ; Να τον αποχωριστεί; Να αποχωριστεί τον καλύτερό της φίλο, ο οποίος μέσα στα χρόνια ήταν ο μόνος που της στάθηκε και της έδωσε κουράγιο; Και ποια είμαι εγώ; Όχι. Όχι ποια είμαι εγώ.. Η ίδια τεκμαίρεται για τον εαυτό της ότι για τους ανθρώπους που αγαπάει θα έκανε τα πάντα - και εγώ τυγχάνει να είμαι μέσα σε αυτούς. Εγώ έχω πάψει να πιστεύω στα λόγια. Οι πράξεις είναι οι αποδείξεις μου.</span></b><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Τα λόγια είναι βολικά. "Θα έκανα τα πάντα για σένα. Είσαι η καλύτερή μου φίλη. Σ' αγαπώ."</b></span><br />
<b><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Και η τρίτη φίλη τα ίδια. Αυτά τα λόγια τα εννοούν; Αυτό με προβληματίζει..</span></b><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Μες στη δίνη του εγωισμού τους νομίζω πως πραγματικά τα εννοούν. Πώς θα μπορούσαν να ζήσουν, άλλωστε, γνωρίζοντας τη μισή αλήθεια τους;</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Οπότε, τα λένε και <i>πιστεύουν </i>ότι είναι η αλήθεια τους. Μέχρι να συγκρουστούν με μια επιθυμία σου, με μια φράση σου, με μια στάση σου. Τότε ορθώνεται τείχος ψηλό και μόνο ο γιγάντιος εγωισμός τους, που σε κοιτάζει από ψηλά και σου γελά χαιρέκακα, έχει δίκιο. Και εσύ στην τελική τι είσαι; Κοίτα πώς σε βλέπει από ψηλά <i>!</i> Ένα τίποτα είσαι. Σχεδόν δε σε βλέπουν. Και εάν δεν πετάξεις ένα γλυκό, μια φράση αγάπης ή δεν κάνεις ένα βήμα πίσω, δεν πρόκειται να μικρύνουν, να σκύψουν έστω, να σε αντιμετωπίσουν ως ίσο. Είναι δύσκολες αυτές οι σχέσεις.. θέλουν φροντίδα και προσπάθεια. Κυρίως, θέλουν αγάπη.</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Όμως, σε κάθε σχέση - και γι' αυτό λέγεται και σχέση - δύο κρατούν τα χέρια. Η κατανομή της αγάπης είναι διανεμημένη σε ίσα μέρη. Δυο αγαπούν. Δύο περιστρέφονται μαζί. Και όταν φυσάει και όταν δε φυσάει. Και για μένα, όπως και για πολλούς άλλους, το δύσκολο είναι όταν δε φυσάει..</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Όλοι μπορούμε να σταθούμε σε κάποιον που περνάει δύσκολα. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε. Γιατί αυτός ο κάποιος βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση από εμάς.. μας έχει ανάγκη. Και, όταν θα του την προσφέρουμε, θα μπορούμε εύκολα μετά να του αντιγυρίσουμε : εγώ ήμουν εκεί για σένα <i>!</i></b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b><i><br /></i>
Ψέμματα, λοιπόν. Ήσουν εκεί για τον εαυτό σου. Τον εαυτούλη σου, που τόσο αγαπάς.</b></span><br />
<b><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Δεν το κάνουν από κακία. Νομίζω, απλά, από συνήθεια. Μην τους θίξεις, μην τους αγγίξεις. Είναι υπερβολικά ευαίσθητοι και δεν τους καταλαβαίνεις. Αυτός ο εγωισμός που τόσο εύκολα κράζεις είναι για εκείνους ένα κάλυμμα της ευαισθησίας τους.</span></b><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Και ισχύει. Ο άνθρωπος για να επιβιώσει χρειάζεται να είναι και λίγο εγωιστής. Για να επιβιώσει στην οικοδομημένη ζούγκλα των πόλεων απέναντι σε ανθρώπους που τον εχθρεύονται και τον ανταγωνίζονται. Όμως απέναντι στους φίλους;</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Είναι λεπτές οι ισορροπίες και δεν έχουν όλοι την ευσυνειδησία να προσπαθήσουν να τις δουλέψουν, να εξασκήσουν τις δεξιότητές τους σε ένα τεντωμένο σχοινί σχέσεων. Ποιος μπορεί να κρίνει και να μην κριθεί;</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Αλλά είναι χρέος μας να προσπαθούμε να είμαστε σωστοί. Να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γι αυτό που είναι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είναι όλες οι καταστάσεις οι ίδιες. Ζούμε ξεχωριστές στιγμές και κάθε άνθρωπος που διαπλέκεται σε αυτές είναι μοναδικός.</b></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><b>Μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. Διεκδίκησε όμως την ευημερία σου.</b></span>Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-1609187824436207402016-12-26T08:40:00.002-08:002016-12-26T08:53:01.307-08:00A broken soul<br />
that's what you are<br />
but not be afraid<br />
to tear the icon apart<br />
Because you are<br />
a thousand times deeper<br />
you would move<br />
a hundred miles like a storm<br />
if you let yourself to be.<br />
Love yourself. Please love yourself.<br />
I.will.help.you in that.<br />
You will see you through me<br />
My baby you're a man<br />
A fully grown man<br />
with the heart of a baby<br />
and the soul of broken glass<br />
<br />Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-87758736638387134792015-11-30T10:58:00.002-08:002016-12-26T08:22:42.992-08:00Μαύρο και μετά λευκό ή γκρι και μετά λευκό που είναι και πιο εύκολο;Some people are afraid of allowing themselves to be too happy because
they think there is a negative, often tragic, event that will happen as a
trade-off. This is known as CHEROPHOBIA.<br />
<br />
I am indeed afraid. Always something will go wrong. Απορρίπτω τις θετικές σκέψεις πολύ συχνά.. γιατί φοβάμαι ότι δίνω σήμα στο σύμπαν να ρίξει κάτι μαύρο πάνω μου. Να επανέλθω στο γκρι. Όχι απαραίτητα μαύρο, αλλά όχι λευκό.<br />
Καθώς διαβάζω γι αυτήν τη φοβία, περιγράφει το σύμπτωμα ενός εξαιρετικού άγχους. Τέτοιο δεν έχω. Είμαι θετική απέναντι στη φοβία μου, τελικά. Την αναγνωρίζω ότι υπάρχει, καταλαβαίνω ότι δεν έχω λόγο να σκέφτομαι έτσι, ότι είναι λάθος, απλά ακόμα πιστεύω ότι κάτι θα συμβεί. Δεν αγχώνομαι γι' αυτό, απλά το έχω αποδεχθεί. Είναι λάθος, αλλά δε νομίζω να μπορέσω να αλλάξω αντίληψη ποτέ. Χρόνια τώρα προσπαθώ να γίνω αισιόδοξη. Τώρα αν με κοιτάξω είμαι αισιόδοξη. Απλά φοβάμαι την ευτυχία μου. Φοβάμαι πως ότι καλό θα συμβεί, αργά ή γρήγορα θα μαυρίσει, θα χαλάσει..<br />
Όσο κι αν γελάω ή όσο κι αν γελάσω ποτέ με αυτή τη σκέψη, νομίζω πάντα θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου.. "Ωχ.. προετοιμάσου για καταιγίδα" Δε θα είσαι ποτε χαρούμενος θα πουν. Δε θα αφεθείς ποτέ πλήρως για να νοιώσεις ευτυχισμένος. Και πώς το έχω ανάγκη το τελευταίο. Είμαι με ένα εξαιρετικό αγόρι και δεν μπορώ να το απολαύσω. Δεν μπορώ να αφεθώ πλήρως για να νοιώσω όλα τα συναισθήματα που θέλω να με κατακλύσουν. Με σώζω από κάτι; ή μήπως μπερδεύω τις ασθένειες και δε θα γίνω ποτέ ευτυχισμένη; Καλλίτερα λίγο ή τίποτα; όλα ή τίποτα; μαύρο και μετά λευκό ή γκρι και μετά λευκό που είναι και πιο εύκολο;Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-48180820768214024532015-09-14T12:28:00.005-07:002015-09-14T12:29:34.106-07:00 I do not know if I will suit you then..<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-family: "Cambria","serif"; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Θέλω να πάρω ένα ημερολόγιο. Αν
και βαριέμαι να γράφω, διότι οι σκέψεις μου προτρέχουν, δε θέλω να είναι όλες μου
οι σκέψεις σε ένα ηλεκτρονικό μέσο. Τα συναισθήματα περνάνε καλλίτερα στο
χαρτί.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span style="font-family: "Cambria","serif"; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Μου έλειψε πάλι αυτό το παιδί. Δε
σηκώνει τα τηλέφωνα. Θα το έχει παρατήσει κάπου στο τραπέζι, χωρίς να το
κοιτάζει, να μείνει λίγο μόνος απ τη ζωή. Να σταματήσει να τρέχει. Όλο τρέχει,
χωρίς να πηγαίνει κάπου.. απλά για να τρέξει, επειδή του έχουν μάθει να τρέχει
και ξέρει πώς να τρέχει και νομίζει ότι έτσι γίνεται. Ξέρει ότι δε γίνεται μόνο
έτσι, αλλά η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα. </span></span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">That constant
thought! That pulsive trigger. Always there. Always ready to shoot. But my boy
doesn’t want to shoot. He’d rather shoot himself. To find peace. But there are
other ways, love. I will show you those other ways. I do not know them yet, but
I will. For you. Two is better than one. And I don’t care if you won’t want me
then. I will get hurt. But, you will have changed and your change will suit you
good. I do not know if I will suit you then.. I don’t want you to be with me
because we tried for you together. I want you to want me from that new you, like you
did before.. Though I fear the opposite. Fear not, my love, cause you will have
helped him love himself, for all the good things that he is.</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-hansi-theme-font: major-latin;">Όλοι δεν τρέχουμε να πάμε κάπου; Κάποιες φορές σκοντάφτουμε σε όμορφες στιγμές και σταμάταμε. Και κοιτάμε γύρω μας και λέμε "Κοιτα πού ζούσα τοσο καιρό </span></span></div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-23313465378267675992014-05-20T03:15:00.003-07:002014-05-20T15:17:54.589-07:00Δεν αντέχω άλλο να κάνω υπομονή, γλυκέ μου Γλάρε.<br />
Τα φτερά σου δός μου και άσε με,<br />
Άσε με να φύγω, να πετάξω ψηλά.<br />
Κι αν δε θες, στους ώμους σου άσε με να κρατηθώ,<br />
εσύ, πάρε με και ταξίδεψε στα βάθη του κόκκινου ήλιου<br />
με νέους φίλους νέους καιρούς<br />
ίσως ζήσω άλλη ζωή ..<br />
νέα ζωή και ξεχασμένη,<br />
από τα βάσανα της τωρινής οδού.<br />
Κι αν με χλευάζεις<br />
και λες τα βάσανα<br />
ότι βάσανα δεν είναι ,μπορεί, ίσως, να μην είναι.<br />
Δε<br />
χρειάζεται<br />
να μ' αγαπάς,<br />
απλά, πάρε με να φύγουμε μακρυά.<br />
Δυσβάσταχτο φορτίο έχει γίνει για μένα αυτή η μοναξιά.<br />
"Μοναξιά" δεν είναι, αλλά γίνεται<br />
με το αδυσώπητο φτερούγισμα των κραυγών μου για αγάπη και παρηγοριά.<br />
Μην με λυπηθείς,<br />
απλά, πάρε με να φύγουμε μακρυά.<br />
<br />
Στου ονείρου τη σιγή, μία μόνη προσευχή<br />
έλα πίσω μου σιγά<br />
πιο αργά<br />
ψιθυριστά<br />
τραγούδησέ μου ένα σκοπό<br />
που θα λέει σ'αγαπώ..<br />
Δε θα φτάνει μόνο αυτό<br />
ένα απλήρωτο κενό<br />
εμφανίζεται ορθό<br />
πώς θα δω το "σ' αγαπώ;"<br />
σε τόσο άστατο καιρό, χωρίς ήλιο ή νερό;<br />
<br />
Η κρήνη κυλάει μοναχή<br />
έχω χάσει την πηγή<br />
Όταν μου δίνεις το νερό<br />
νοιώθω πως πάω να πνιγώ<br />
απ΄την αγάπη που κρατώ<br />
στα δυο μου χέρια πια εγώ.<br />
<br />
Το φορτίο το βαρύ<br />
απέκτησε άλλη πια μορφή<br />
πώς θα συνηθίσω<br />
από την πλήρως ελλειπτική ζωή<br />
στην απάλευτα ρομαντική;<br />
<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=W3RiDJ8_3Lo">http://www.youtube.com/watch?v=W3RiDJ8_3Lo</a>Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-35538541397312530392014-03-25T15:38:00.002-07:002014-03-25T15:40:12.558-07:00Σαν φοίνικας<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Δε σε συγχωρώ που λες πως μ' αγαπάς</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>και σ' αστέρια μακρινά θέλεις να με πας</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Γιατί η φλόγα που θα ανάψεις ίσως ολάκερη</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>με κάψει..</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Στάχτες πού θα βρω;</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Τις χαράμισα αλλού</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>σε μακρινό ουρανό</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Όνειρα παλιά, μεθυστικά</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>του ύπνου μελαγχολικά</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>τραγούδια που ξυπνούν γλυκά</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>τις θύμησες της πρώτης μας ζωής</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Παρμένες αναμνήσεις</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>στο χείλος βουνού ξεσηκωμένες</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Θέλησα να τις πιάσω κι έπεσα</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Βυθίστηκα κι έσπασα</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Ίσως αυτό παθαίνει όποιος πολύ μακρυά πηγαίνει</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Τις στάχτες ενός φοίνικα δανείστηκα</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Αναγεννήθηκα</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>κι έχτισα</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>νέο κορμό νέα δύναμη</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>πλασματική..</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Μα μου είπε " Όχι άλλη φορά ξανά"</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Είμαι φίλος κι όποτε με χρειαστείς..</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Μα <u>να</u> διστάσεις να με βρεις</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Δε θα εκτιμήσεις σωστά τη χάρη της ζωής</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Αν γρήγορα σε μένα τρέχεις να κρυφτείς</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Μόνη σου θα μάθεις</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Το πέπλο σου να ράβεις</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Χρώμα, πινέλα, τέμπερες</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>στο σκίτσο σου θα βάλεις</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>όλα εγώ στα προμηθεύω</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>αρκεί να μου υποσχεθείς</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>πως πάλι σε μένα δε θα 'ρθείς</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Δύναμη βρες να αναγεννηθείς</i></b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>μόνη στο λάκκο της βροχής.</i></b></span>Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-68190676972048821992014-01-30T13:17:00.003-08:002014-01-30T13:18:30.223-08:00Αερικό<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Σαν αέρας να φύγω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Χίλια κομμάτια να γίνω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Να παρασυρθώ</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">στον άσβεστο χορό</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">των φύλλων των κλαριών.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Τρίμματα του κορμιού μου</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ακολουθείστε την πνοή του αγέρα</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ως τα πέρα του κόσμου</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ως εκείνη τη μέρα</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Αν αποφασίσω να ζήσω ξανά</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">να γίνω πάλι ένα</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Δεν θά 'θελα_</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Αερικό να παραμείνω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Να χαθώ στο συναίσθημα</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">στην άδεια λογική</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">του χάους ζωή</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Να κρύψω πάθος</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">να δω το βάθος</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">της ψυχής μου τη μορφή.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ας χαθώ..</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Στον αέρα ας τρέμω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Τα δάχτυλα μου, δάχτυλα να μην είναι</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Τα μάτια μου να μη βλέπουν</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">καυτά δάκρυα στο στόμα</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Να νοιώθω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ας χαθώ</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Κι ας μη σας ξαναδώ..</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Κανέναν</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Στου ονείρου μου τα βάθη</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">δεν υπάρχει άκρη</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Μόνο χαμένη</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ξεχασμένη</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ζεστασιά.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Εκεί θα κλειστώ. Να ζήσω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">να επιζήσω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">αιώνιο κρυφτό</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Από την ζωής μου το αερικό.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Φόβος βαθύς αυτό το αερικό</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">αν με πάρει</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">κανέναν δεν θα ξαναδώ.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Αν με αφήσει</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">θα σβήσω, θα χαθώ.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Έτσι, στη μέση μένω</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Αμφίδρομος βαρύς</span></i><br />
<i><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ποια είναι η σωστή επιλογή;</span></i>Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-69065507321902749142014-01-23T15:54:00.002-08:002016-12-26T08:39:08.045-08:00ΑνομολόγηταΚαι τώρα πώς να πω όλα αυτά που μου έρχονται στο μυαλό;<br />
αφού ούτε εγώ τολμώ να τα ομολογήσω στον εαυτό μου..<br />
<br />
Είναι μια απόφαση σκληρή,<br />
ή μήπως πάντα ήταν εκεί αυτό το ίχνος της καινούριας μου ζωής;<br />
Τόσο πολύ θα αλλάξω; μήπως θα ξενιτευτώ;<br />
θα πάω σε τόπους μακρινούς, μέχρι να γυρίσω πάλι _ εδώ;<br />
Κι αν γίνει τρικυμία και πέσω και χαθώ, ποιος θα με βρει αφού μαζί σου κάνω το ταξίδι αυτό;<br />
Πώς θα τρέξω να κρυφτώ όταν με πληγώσεις με αυτά<br />
αυτά τα λόγια που γίνονται πράξεις μοναχά;<br />
Τρέξε και φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς αλλιώς τη ζωή σου τώρα σε μένα θα την πεις.<br />
Πρέπει να μάθω να σιγουρευτώ τι είναι αυτό που έχεις μες στο μυαλό<br />
Είναι μια αγάπη τρελή, μοναδική;<br />
έρωτας σε κάθε πιθαμή;<br />
ή μια καινούρια εμπειρία και μια περιέργεια τωρινή<br />
"ας δούμε τι μπορεί να μας φέρει η στιγμή".<br />
Δεν θέλω<br />
δεν μπορώ<br />
δεν αντέχω<br />
να δω τι θα μου φέρει η στιγμή<br />
πρέπει τα μάτια σου εκεί_<br />
να με κοιτούν και να μου λεν<br />
όλο και πιο δυνατά<br />
δεν θα σ αφήσω μόνη πια.<br />
<div>
<br /></div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-33281883841919995802014-01-18T10:35:00.001-08:002017-03-21T06:02:30.787-07:00Στο βλέμμα του ήλιουΜάταιη ζωή<br />
Μάταια του κόσμου όλα<br />
Άσε με να σε φιλήσω να πάρω<br />
μια γεύση απ'τον παράδεισο.<br />
Να δω πώς είναι να αγαπάς<br />
με το βλέμμα του ήλιου.<br />
<br />
Ήλιε μονάκριβε<br />
και μαγικέ<br />
κάνε ένα θαύμα εδώ.<br />
Ρίξε με τις αχτίδες σου<br />
λάμψη στα μάτια της Ζωής<br />
που μέχρι τώρα νυσταλέα και θαμπά<br />
βλέπαν σκιές και κλείναν.<br />
<br />
<br />
Να πάψει να είναι βροχερή<br />
Τα χνάρια της να μην καλύπτει λάσπη<br />
παρά να ανθίζουν κρίνοι<br />
Στον κόσμο, αγαλλίασης στολίδι<br />
και πέτρα καυτή<br />
Δικό σου φως που τρέμει στη χαραμάδα της αυγής<br />
<br />
<br />
Με τη δική της έκφραση<br />
Την όμορφη και μοναδική,<br />
του κόσμου την πνοή<br />
κι όχι τη βίαιη και πικρή<br />
θανάτου επίγευση.<br />
<br />Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-24892083317374455862013-12-11T05:29:00.000-08:002014-01-10T13:02:42.078-08:00"Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει"<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Μαλακκκκίες! Όλα σκατά. Από τότε που μου το είπε αυτό, μου έχει κατεδαφίσει τη βδομάδα. Δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Ούτε μπορώ να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Δεν φταίω. Αλλά πρέπει οι μοίρες να έπαιξαν περίεργο παιχνίδι τη μέρα της γεννήσεως μου. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται αλλιώς.</span><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=A3adFWKE9JE" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=A3adFWKE9JE</a><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br />Δεν θέλω η ζωή μου να είναι μια όπερα; Με πάθος και δυνατές συγκινήσεις; Θέλω. Αλλά αυτές θα με καταστρέψουν. Οι πολλαπλές δονήσεις των δυνατών συγκινήσεων δημιουργούν τέτοιο ρήγμα μεταξύ ζωής και θέλησης για ζωή, που στο τέλος την απαρνιέσαι ο ίδιος.<br />Θέλει μεγάλη δύναμη για να αυτοκτονήσεις. Δυνατή περιέργεια- αν δεν έχεις τρελαθεί- ή φοβερή κατάθλιψη και ματαιότητα. Ευτυχώς δεν είμαι περίεργη. Και η σκέψη ότι δεν έχω βρει ό,τι θέλω στη ζωή μου, με κάνει να θέλω να συνεχίσω να υπάρχω. Κυρίως, η απόφαση του να μην αυτοκτονήσει κανείς, έχει σχέση και με τον εγωισμό του. Αν εγώ πάθω κάτι, πώς θα αντέξουν οι γύρω μου; Και επειδή θα φοβόμουν να το κάνω μόνη μου, θα έβαζα κάποιον άλλο να το κάνει - παρά τη θέληση του. Όπως, ας πούμε το να πέσω πάνω σε ένα αυτοκίνητο. Τι εγωιστική πράξη.. Τι μου φταίει εμένα ο οδηγός; Πώς θα μπορούσα να καταστρέψω έτσι τη ζωή του;<br />Στο έργο του Coelho, "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει", η κοπέλα παίρνει χάπια, γιατί ακριβώς δεν θα μπορούσε να αντέξει να τη βρουν οι δικοί της χαρακωμένη ή μαχαιρωμένη. Η εικόνα θα έμενε ζωντανή στα μάτια τους και θα τους κατέτρεχε μια ζωή.<br />Δεν σκέφτομαι ότι θέλω να πεθάνω. Και μόνο που το γράφω ανατριχιάζω. Το σκέφτομαι μόνο στα αγγλικά. Λέω τις λέξεις και δεν έχουν τέτοια επίδραση στην ψυχή μου και τη σκέψη μου. Γιατί τις λέω στα αγγλικά. Νιώθω ότι αν τις πω στα ελληνικά, στη μητρική μου γλώσσα, που έχει δύναμη - γιατί τα ελληνικά έχουν δύναμη, η απαρχή τους δηλώνει μια οντότητα, μια ύπαρξη, κρυμμένη στη λέξη- αυτό που μελετώ θα συμβεί.<br /> Οι αρχαίοι λαοί της Μεσοποταμίας είχαν ανακαλύψει ότι υπάρχει "η λέξη " για το κάθε αντικείμενο, που άμα τη βρεις το εξουσιάζεις. Δεν ξέρω αν είναι ρομαντική σκέψη ή όχι, πάντως αυτοί οι λαοί των τότε χρόνων ήξεραν περισσότερα από ότι εμείς τώρα. Μπορεί να εξουσίαζαν την απλή ύλη. . όχι τη σύνθετη και παράγωγη δική μας ύλη. Την αληθινή, φυσική ύλη. Ή μπορεί και να ήθελαν να πιστεύουν ότι <i>γίνεται</i>, γιατί πάντοτε χρειαζόμαστε λίγη μαγεία στη ζωή μας. Αλλά ο άνθρωπος σαν μέρος της φύσης, σαν βιολογικός οργανισμός πρέπει να έχει κάποια στοιχεία που ταιριάζουν βιολογικά με τα άλλα πράγματα.. Έτσι να συνδέεται μαζί τους.. να μπορεί να τα κατανοήσει στην βαθύτερη ύπαρξή τους.. --για ποιον άλλο λόγο να μας δόθηκε η δυνατότητα να σκεφτόμαστε;;-- Έτσι, κάποιοι άνθρωποι που επιδρούν πάνω μας, το "μάτι" που λέμε, πρέπει να έχουν ανακαλύψει κάτι.. ή σα χάρισμα να τους δόθηκε από τη φύση.<br />Δεν γνωρίζω/ Δεν απαντώ. Φιλοσοφικές αναζητήσεις που υπάρχουν μόνο στο χώρο των Ιδεών. Η πραγματική ζωή τις καταστείλει. Υπάρχει η φιλοσοφική σκοπιά και η επιστημονική.. Όταν τα εξετάζω από τη μία, τη φιλοσοφική, όλα είναι δυνατά.. Η επιστήμη, όμως, η φυσική είναι τόσο απόλυτη που δεν δέχεται δύο ερμηνείες. Μία εφαρμόζεται στο κανόνα και αποδεικνύεται στο πείραμα. Και αυτήν αποδεχόμαστε.</span></div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-80972311073027917802013-12-11T03:47:00.001-08:002013-12-11T04:05:49.348-08:00Όπερα<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Και όταν ρωτήθηκα στο θέατρο, σε ένα παιχνίδι εμβάθυνσης στην προσωπικότητα του άλλου, για μένα την ίδια, τι μουσική θα μπορούσα να είμαι δεν μπορούσα παρά να απαντήσω όπερα.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ένα άτομο που μάλλον με είχε κατανοήσει πολύ καλά, είχε απαντήσει πιο παλιά ψυχεδελική ροκ. Μου είχε κακοφανεί στην αρχή, αλλά μετά δεν κατόρθωσα να βρω άλλη μουσική που να μου ταιριάζει. Μέχρι την απάντηση της όπερας.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η όπερα. Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει όπερα, δεν μπορεί να την συλλάβει σε όλο της το μεγαλείο. Δεν είναι απλώς μια μουσική " υψηλής κουλτούρας", ούτε μια τονική αρμονία. Η όπερα είναι η ζωή. Η μουσική που συνοδεύει τις κινήσεις και τις πράξεις των ηθοποιών είναι οι σκέψεις τους και το τραγούδι τους ο λόγος. Η όπερα είναι η πιο έντονη πράξη της ανθρώπινης ζωής. Κι αυτό γιατί δεν περιγράφει απλώς μια ζωή. Περιγράφει και εξυμνεί την ζωή των παθών. Την πιο δυνατή της μορφή και την πιο καταστρεπτική.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Δεν την επέλεξα όμως γι' αυτό. Εκτός του ότι με εκφράζει σε -σχεδόν απόλυτο- βαθμό, αν προσωποποιηθεί η όπερα βγαίνει μια διχασμένη προσωπικότητα που προσπαθεί να πείσει ένα κοινό για την αλήθεια του καθενός από τα πρόσωπα της. Γιατί δεν είναι όλη η ζωή τραγωδία, ούτε κάθε στιγμή έρωτας. Γιατί όλοι μας προσποιούμαστε σε αυτήν τη ζωή και όταν το κάνουμε, προσπαθούμε να πείσουμε για την αλήθεια μας.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Και η αλήθεια είναι ότι θέλω να είμαι όπερα. Θέλω να ζω με πάθος. Όπως λέει και ο Τσέχωφ ".. Τώρα μεθώ πάνω στη σκηνή, παίζω με πάθος, με ενθουσιασμό.. νιώθω πως είμαι ωραία. Και τώρα, αφότου βρίσκομαι εδώ, περπατώ τριγύρω και σκέφτομαι, σκέφτομαι και νιώθω πως η ψυχή μου γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατή".</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Να μην τα ζήσω όλα σε μια στιγμή. Τι καταστρεπτικό..-- Όταν τα ζεις όλα, μήπως έχει φτάσει πια η ώρα να πεθάνεις;-- Να απολαμβάνω την αναμονή και να ελπίζω. Αυτό μας κάνει να προχωράμε στη ζωή. Θέλω να ζήσω, όμως φοβάμαι τη ζωή. Τι θα φέρει; Καλό ή κακό; </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Τι όπερα θα γίνω;</span></div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-60759677430860497182013-11-24T13:52:00.003-08:002013-11-25T14:47:14.269-08:00The piano man<i style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=gxEPV4kolz0#t=223" target="_blank"><span style="color: #f3f3f3;">https://www.youtube.com/watch?v=gxEPV4kolz0#t=223</span></a></b></i><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i><br /></i><span style="color: #f3f3f3;">
[...]</span></span><br />
<span style="color: #f3f3f3; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 23px;">There's an old man sitting next to me </span><br />
<span style="color: #f3f3f3; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 23px;">Makin' love to his tonic and gin </span><br />
<span style="color: #f3f3f3; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;">He says, "<i><b>Son, can you play me a memory </b></i></span><b><br style="font-size: 15px; line-height: 23px; margin: 0px; padding: 0px;" /><i><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;">I'm not really sure how it goes </span><br style="font-size: 15px; line-height: 23px; margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;">But it's sad and it's sweet and I knew it complete </span></i></b><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;"><i><b>When I wore a younger man's clothes.</b></i>" </span></span><br />
<span style="color: #f3f3f3; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 23px;">La la la, di da da </span><br />
<span style="color: #f3f3f3; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 23px;">La la, di da da da dum </span><br />
<i><b><span style="color: #f3f3f3; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;">Sing us a song, you're the piano man </span><br style="font-size: 15px; line-height: 23px; margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;">Sing us a song tonight </span><br style="font-size: 15px; line-height: 23px; margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;">Well, we're all in the mood for a melody </span><br style="font-size: 15px; line-height: 23px; margin: 0px; padding: 0px;" /><span style="font-size: 15px; line-height: 23px;">And you've got us feelin' alright </span></span></b></i><br />
<br style="color: #474747; font-family: 'Times New Roman', Times, serif; font-size: 15px; line-height: 23px; margin: 0px; padding: 0px;" />
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και το ακούς και λέει τόσες αλήθειες μαζεμένες.. Και είναι απλώς ένα τραγούδι για ένα πιανίστα. Βγάζει τέτοια μελαγχολία. Τόση ομορφιά<i style="font-weight: bold;">. </i>Κι όμως είναι αισιόδοξο. </span>Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-70614379167605183922013-11-24T13:44:00.000-08:002013-11-28T03:51:52.449-08:00Νυχτοπερπατήματα.Είμαι θυμωμένη.. Κι όμως δεν είμαι. Ξέρω ότι γι' αυτή τη μαύρη μελαγχολία φταίνε οι γυναικείες -κυκλοθυμικές και αναποφάσιστες -ορμόνες, μια μικρή απογοήτευση και λίγη μαυρίλα. Η μαυρίλα προέρχεται από τα πάντα. Άμα έχεις την προδιάθεση σε ακολουθεί παντού και μετουσιώνεται στα πάντα.<br />
Ας φύγει όμως.<br />
-Black old sun, won't you come-<br />
Πραγματικά, το λέω και το εννοώ, <i><u>εκτιμώ</u></i> εκείνες τις στιγμές που είμαι χαρούμενη. Αληθινά και όχι υποκριτικά γεμάτη. Το τελευταίο κοντεύω να το κάνω συνήθεια.<br />
Δεν είμαι " μαύρη". Ούτε θέλω να πιστεύω μελαγχολική. Νόμιζα ότι κρυβόμουν μια χαρά από τους άλλους.<br />
Χα! Τις προάλλες, λέω στον αδερφό μου " Χθες ήπιαμε τόσο πολύ.. Ήπιαμε αυτό κι αυτό κι αυτό .." Και μου λέει " Μπράβο.. Και γιατί νιώθεις περήφανη;"<br />
Και είχε δίκιο και απλώς δεν το είχα σκεφτεί. Χρειαζόταν να μου το πει για να το καταλάβω. Δεν χρειάζεται να πίνουμε κάθε φορά που βγαίνουμε.. Τι κερδίζουμε που πίνουμε; Ξεχνάμε τους πόνους και τα βάσανα; Ίσα ίσα το ποτό τα κάνει όλα πιο έντονα.. Μας παθιάζει. Μας προσφέρει την "ιερή μανία" την οποία καλό θα είναι να μην την κάνουμε καθημερινότητα μας..<br />
Και όλο παραπονιέμαι και όλο κρίνω και όλο γκρινιάζω.. Αλλά αν δεν είναι το διαδίκτυο ένας τόπος να το κάνουμε αυτό τότε ποιος είναι; Επανειλημμένως γκρινιάζω για τα ίδια πράγματα. Ψυχολογικά δεν έχω καταφέρει να τα βρω με τον εαυτό μου. Γι' αυτό δεν πρήζω κανένα. Τα διαλαλώ στον άφωνο τόπο του διαδικτύου που όποιος δεν ενδιαφέρεται μπορεί να κάνει ένα απλό scroll. Στην αληθινή ζωή δεν δέχομαι προσπεράσματα και αδιαφορία. Ίσως να φοβάμαι να εκτεθώ; Ή βασικά, φοβάμαι πως ανακαλύπτοντας πως ο άλλος δεν έχει καμία διάθεση να με ακούσει θα πρέπει αναγκαστικά να διακόψω κάθε σχέση μαζί του. Γιατί δεν με αφορούν άτομα που δεν ενδιαφέρονται για μένα..<br />
<br />
Και τώρα μου πέρασαν όλα.. Με νάρκωσε ο υπολογιστής και μούδιασε το νου μου.. 'Νύχτες.Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-77858933160329307782013-10-22T05:21:00.001-07:002013-10-22T05:21:56.080-07:00Ανιδιοτελής αγάπη, ή όχι;;<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br />Θέλω να καταλάβω κάτι.. Γιατί ύστερα από κάθε "ερωτική απογοήτευση" και κάθε γενική απογοήτευση, θέλω να αλλάξω κάτι επάνω μου.. Συνήθως είναι τα μαλλιά μου.. Άλλες φορές είναι ένα τρύπημα - σκουλαρίκι- σε κάποιο μέρος της κεφαλής.<br />Εφόσον αυτό που έχει προκαλέσει την τυχόν απόρριψη δεν είναι το εξωτερικό, αλλά το εσωτερικό.. -είναι θέμα ψυχολογικό - τότε γιατί αλλάζω το εξωτερικό; <br />Είναι μια σύντομη και εύκολη λύσις θα μου πεις. Προσωρινώς αποκτώ αυτοπεποίθηση. Νιώθω άλλος άνθρωπος. Είμαι πάλι διεκδικητική, δυναμική και χαλαρή. Έχω ξορκίσει το κακό. Δεν με επηρεάζει πια η σκοτεινή μελαγχολία.<br />Και όταν ύστερα από λίγο περνάει η ευεργετική μπογιά της αλλαγής, νιώθω ότι κατακρυμνίζομαι. Γρήγορα κάτι να βρω να ανέβω. Και ναι! Κάνω πάλι κάτι διαφορετικό πάνω μου.<br />Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Απλώς εκείνες τις φορές νιώθω ευάλωτη. Και αν είναι κάτι που δεν μου αρέσει σε έναν άνθρωπο είναι η αδυναμία. Τους απορρίπτω αυτούς τους ανθρώπους και τους διώχνω από κοντά μου. Και αυτό γιατί συνήθως τα ψυχολογικά τους τα ξεσπούν πάνω μου. Και έχω αρκετά ψυχολογικά δικά μου. Δεν έχω ανάγκη κανενός άλλου. Φυσικά, η απόφαση αυτή δεν έρχεται κατευθείαν. Έχω κάποια σημεία ανεκτικότητας. Αν ο άλλος τα ξεπεράσει, σημαίνει ότι έχει καταλάβει ότι τον βοηθώ και με εκμεταλλεύεται. Βλέπετε, δεν είναι ότι δεν αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Τους συμμερίζομαι και προσπαθώ να τους κάνω δυνατούς. Να τους δώσω την ώθηση και την αγάπη που χρειάζονται. Απλώς αγαπώ εμένα πιο πολύ.<br />Ο καθένας αγαπά τον εαυτό του πιο πολύ από τους άλλους. Λίγα είναι τα δείγματα αγνής, ανιδιοτελούς αγάπης. Όσοι κατέχουν την πολυτέλεια της ανιδιοτέλειας καταλήγουν θύματα. Είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, γιατί κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό. Όμως, τι γίνεται με τους άλλους που τους εκμεταλλεύονται;</span><div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Αυτοί οι άνθρωποι γιατί υπάρχουν; Όλοι είμαστε εκμεταλλευτές.. Όμως, να εκμεταλλευτείς έναν καλό άνθρωπο είναι το χείριστο όλων. Μπορεί να τον αλλάξεις. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Εγώ, αρχικά, ήμουν πολύ εύπιστη. Ότι μου έλεγαν το πίστευα. Δεν καταλάβαινα γιατί ο άλλος να πει ψέμματα. Γιατί; Γιατί να πει ψέμματα; Έτσι, κατέληγα εγώ ο βλάκας που τους πίστεψε. Και ρωτώ, γιατί να είμαι εγώ ο "βλάκας" και όχι ο άλλος, αυτός που με πλάνεψε; Εκείνος είναι ο "βλάκας" της υπόθεσης. Και γιατί να πρέπει εφεξής να ζω με αυτόν το φόβο; Το φόβο της αμφιβολίας. Μου λέει αλήθεια; ή να κρατώ μια ομπρέλα στη βροχή της "αλήθειας" του; Μου αρέσει, γαμώτο, να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.. Να βλέπω το καλό μέσα τους. Και κάθε φορά βγαίνω ο βλάκας της υπόθεσης.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να είναι ο καλύτερος εαυτός τους;;;; Γιατί τότε είναι ευάλωτοι. Και ένας κακός να βρεθεί, θα τους πληγώσει. Άρα, οπλιζόμαστε με το σπαθί του ψεύδους και το μανδύα της υποκρισίας και τρέχουμε να σκοτώσουμε όποιον άλλο πλανηθέντα καλό βρούμε στο δρόμο μας. Γιατί το να είναι καλός κάποιος, δεν είναι σωστό : "Εφόσον εγώ πλανήθηκα και εξαπατήθηκα και πληγώθηκα, έτσι πρέπει και ο άλλος".</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Κάποιες φορές αυτός ο κόσμος που ζούμε είναι τόσο σκληρός. Αν το δούμε ρεαλιστικά : όλες τις φορές. Αν το δούμε ρομαντικά : όλοι είναι ήρωες ενός μυθιστορήματος που η ζωή τους έχει κάνει τραχείς και τους έχει αφαιρέσει την αρχική αθωότητα, μέχρι να συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός στη ζωή τους ή να γνωρίσουν τον έρωτα.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Θέλω να το βλέπω ρομαντικά. Πώς αλλιώς να ζήσουμε μια όμορφη ζωή;</span></div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-36783769549715028302013-10-21T15:53:00.000-07:002013-10-22T05:24:19.207-07:00Μη φοβάσαι να ομορφήνεις τη ζωή του άλλου..<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και τώρα;</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Γιατί μου μίλησε έτσι.. Σαν να μην ενδιαφέρεται. Κι όμως, δεν κάνω λάθος. Όσο κι αν ο άλλος δεν στο λέει, ο τρόπος που περιφέρεται γύρω σου, διαμορφώνει τις κινήσεις και το σώμα του όπως εσύ κινείσαι και ο τρόπος που σε κοιτάζει - κυρίως αυτο! - μαρτυρούν όσα τα λόγια δεν λένε.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Τι προσπαθείς να κρύψεις;; Κάπου, κάποτε διάβασα " Μη φοβάσαι να ομορφήνεις τη ζωή του άλλου".</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Πόσο σωστό..; Γιατί άραγε φοβόμαστε να κάνουμε αυτό το βήμα;</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Βέβαια δείχνουμε την πιο ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας. Αυτή που δείχνει πως θέλει κάτι και πως προσμένει η ύπαρξη του άλλου να καλύψει ένα κενό που δημιουργήθηκε. Και τα κενά τα φοβόμαστε πολύ.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Φοβόμαστε να παραδεχτούμε την ύπαρξη αυτού του κενού, την ανακάλυψη ότι ξαφνικά χρειαζόμαστε κάποιον για να ζήσουμε όμορφα, ότι θέλουμε και κάποιον άλλο στη ζωή μας, ότι επιθυμούμε να ζωγραφίσουμε με διαφορετικό χρώμα. Ή μήπως, φοβόμαστε την απόρριψη και αδιαφορία αυτού που επιζητάμε πλέον να μας προσέξει; Προτείνω να διαλέξουμε και τα δύο.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και ύστερα, ο λόγος τους παίρνει βαρυσήμαντη μορφή στις επιλογές μας. Κριτικάρουμε τον εαυτό μας - που υποτίθεται ότι είναι αυτό που αγαπάμε περισσότερο στον κόσμο- σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα, με τις δικές τους προτιμήσεις. Για μια περίοδο γινόμαστε ο πιο εκκεντρικός εαυτός τους, γιατί για να τους αποδείξουμε πως είμαστε αληθινοί και πως όντως αυτά που κάνουμε τα πιστεύουμε, φτάνουμε κάποιες φορές στα άκρα. Προσποιούμαστε ότι είμαστε αυτό που θέλει ο άλλος, προσποιούμαστε ότι είμαστε εκείνος ο ίδιος.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και ακριβώς επειδή δεν είμαστε ο εαυτός μας, νιώθουμε αδύναμοι και μικροί -ε, και εκεί χάνεται το παιχνίδι.Βλέπεις, ο άλλος, ο κάθε άλλος, θέλει να βλέπει πάθος και δύναμη την οποία δεν διαθέτουμε πλέον. Το θέατρο θέλει γερούς ηθοποιούς και όχι πεφταστέρια. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο που κουραζόμαστε. Οι δικές του απόψεις, που πριν υποστηρίζαμε, φαντάζουν τώρα μακρινές. Αυτό το υπερβολικό κυνηγητό, χωρίς αποτέλεσμα, εξάντλησε τα αποθέματα ανεκτικότητας της απώλειας του εαυτού μας. Και σιγά σιγά γινόμαστε πάλι εμείς.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">And that's when the magic happens.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Γιατί αν ο άλλος είναι να ερωτευτεί κάτι επάνω μας, θα ερωτευτεί εμάς και όχι την αντανάκλαση του εαυτού του σε μας.</span><br />
<br />Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-40439002944035919812013-10-21T05:55:00.000-07:002013-10-21T05:55:03.319-07:00Ερωτικά, που θα 'θελα να ήξερες.<div>
Δε γράφω από απελπισία. Απλώς από παράπονο.<br />
<br />
Κι από απορία, τι θα έκανες αν,</div>
<div>
αν από παρόρμηση -καθώς περπατούσαμε -</div>
<div>
σου κρατούσα το χέρι;</div>
<div>
<br />
Και, τόσο ανόητα από μέρους μου, πίστεψα πώς, ίσως, μ' αγαπούσες.</div>
<div>
Μα δεν πρόσεξα τον τρόπο που με κοιτούσες.</div>
<div>
Κοίταξέ με, τώρα.</div>
<div>
Δε βλέπεις πώς σε κοιτάζω;</div>
<div>
Μην παίρνεις τα μάτια σου.</div>
<div>
Κι όμως, μόνο το δικό μου βλέμμα </div>
<div>
βγάζει φωτιές.</div>
<div>
Το δικό σου με καλοσύνη με παρατηρεί</div>
<div>
- δεν καταλαβαίνεις.</div>
<div>
Τα μάτια σου όμως, έλαμπαν, όταν μου μιλούσες.</div>
<div>
Πλάνη.</div>
<div>
Η λάμψη προερχόταν από τις ιδέες σου.</div>
<div>
Αυτές τις ιδέες που έλεγες τόσο ενθουσιωδώς.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γιατί θα μπορούσα να έχω ερωτευτεί απλώς τις ιδέες σου.</div>
<div>
Αυτές εγώ θα συνέχιζα.</div>
<div>
Αυτές που -τόσο απόλυτες- </div>
<div>
καθορίζουν την ύπαρξη σου και</div>
<div>
τον έρωτα μου για σένα.</div>
<div>
Θα σε βοηθούσα</div>
<div>
να βρεις αυτό που έψαχνες.</div>
<div>
Γιατί κάτι ψάχνεις. Φαίνεται</div>
<div>
στον τρόπο που κοιτάς τον ουρανό</div>
<div>
-στα μάτια σου.</div>
<div>
Αναζητούν αυτό το κάτι, που θέλω να γίνει δικό μου</div>
<div>
για να με θες.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κατακλυσμένη από συναισθήματα</div>
<div>
ψάχνω να βρω μέρος</div>
<div>
να κρυφτώ.</div>
<div>
Δε γίνεται να σε αφήσω να κοιτάς μες στην ψυχή μου</div>
<div>
έτσι, χωρίς να ενδιαφέρεσαι.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αχ, αυτή η Ψυχή...</div>
<div>
Αναζητεί παντού τον Έρωτα.</div>
<div>
Ας με ακούσει λίγο</div>
<div>
κι ας σταματήσει.</div>
<div>
Δεν τον θέλω.</div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-20667754761325188282013-10-21T05:54:00.003-07:002013-10-21T05:54:59.966-07:00Φως να κοιτάω στα μάτια σουΆλογα, τρέχουν οι σκέψεις μου, καλπάζουν.<br />
Το τραγούδι των αναμνήσεων με ξυπνάει<br />
ένα όνειρο που παίρνει φωτιά.<br />
<div>
Δος μου</div>
<div>
Ελπίδα,</div>
<div>
Φως. Να κοιτάω στα μάτια σου.</div>
<div>
Πρέπει - κάπως - να έρθω να σε βρω.</div>
<div>
Να<br />
πάρε την ψυχή μου.</div>
<div>
Πούλησε την στο διάβολο.</div>
<div>
Δεν πρέπει να αξίζει πολλά,</div>
<div>
όμως με αυτά τα λίγα, ίσως αγοράσω </div>
<div>
μια θέση</div>
<div>
στον παράδεισο.</div>
<div>
Και τότε θα μπορώ να κρύβομαι κοντά σου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν τ' αστέρια μοναχικά</div>
<div>
φωτίζουν</div>
<div>
στον έναστρο ουρανό.</div>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-29537199788444375272013-10-15T15:21:00.002-07:002013-10-15T15:26:58.676-07:00Love Life : Free<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-size: large; font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> Θέλω να βρω κάποιον. Αυτόν που ψάχνω. Ξέρω δεν θα συμβεί σύντομα. Ποτέ δεν συμβαίνει από την αρχή. Πρέπει να ωριμάσεις μέσα από τις σχέσεις και τον χρόνο,... ή μήπως τελικά δεν ωριμάζεις, αλλά από την πολλή αναμονή και τις μαζεμένες ορμόνες συμβιβάζεσαι και πείθεις τον εαυτό σου ότι, όντως- Ναι!- αυτό που συνάντησες είναι το τέλειο; Ότι είναι αυτό που πραγματικά έψαχνες και - ω!- τρομερή ανακούφιση υπάρχει ο έρωτας που όλοι έλεγαν και θα ζήσεις κι εσύ αυτό το συναίσθημα, που όλοι έχουν μοιραστεί και ξεχωρίσει, που όλοι έχουν γράψει γι' αυτό! Ναι! Έγινες κι εσύ μέλος της παρέας.</span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> </span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-size: large; font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> Ίσως γι αυτό στο τέλος όλοι χωρίζουν.. Η αναμονή αντικαθίσταται από την υπομονή - που γρήγορα εξασθενεί- και οι ορμόνες καταστέλλονται, καθώς βρίσκεται οδός εκτόνωσης. Τότε συνειδητοποιούμε ότι -ουπς! - εκείνο που ψάχναμε εξ αρχής, δεν ήταν αυτό.</span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> Και τότε χωρίζουμε. Αποφασισμένοι να μην ενδώσουμε ξανά σε κάτι λιγότερο από αυτό που πραγματικά θέλουμε. Και ο κύκλος των χαμένων/καταδικασμένων σχέσεων συνεχίζεται.</span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> </span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ρομαντικά, συνεχίζουμε να περιμένουμε. </span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i>Θέλουμε</i> να συνεχίσουμε να περιμένουμε.</span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Αλλά είναι δύσκολο. Όλα σου υπενθυμίζουν τον ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ που δεν ζεις! Και αν δεν ζήσεις, θα έχεις μισή ζωή. Σε όλες τις ταινίες όλοι βρίσκουν τον ένα και μοναδικό έρωτα της ζωής τους. Κάθε τραγούδι είναι γραμμένο για τον έρωτα. Κάθε μυθιστόρημα εξυμνεί το πάθος του έρωτος. Όλα σε οδηγούν στο ότι πρέπει να ψάξεις! Πρέπει οπωσδήποτε να τρέξεις να βρεις αυτό το άλλο μισό που σου κρύβει η μοίρα και που όλα είναι ανολοκλήρωτα χωρίς αυτό. Ψάξε!</span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-size: large; font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Και από το πολύ ψάξιμο κουράζεσαι. Και μετά συμβιβάζεσαι.. ή τα παρατάς. Και στις δύο περιπτώσεις μετά, συμβαίνει όντως να συναντάς το άλλο σου μισό! Στην πρώτη περίπτωση δεν χρειάζεται επεξήγηση, η άλλη περίπτωση είναι ο νόμος της ζωής. Μόλις πάψεις να ενδιαφέρεσαι για κάτι, αυτό αμέσως να βρεθεί μπροστά σου - όπως όταν περιμένεις λεωφορείο. Απελπίζεσαι. Κάνεις να φύγεις και -τσουπ! - εμφανίζεται στον ορίζοντα. Τότε το δέχεσαι. Με αγαλλίαση το φυλακίζεις στην αγκαλιά σου και ολοκληρώνεις την ιστορία. Είσαι ευτυχής!</span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"> </span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Δεν κατακρίνω το συναίσθημα του έρωτα. Είναι η μεγαλύτερη έμπνευση και η πιο σεμνή λατρεία. Έχει εκπέσει όμως από το θρόνο του, λόγω της τεράστιας σημασίας που του έχει αποδοθεί. Έρωτας είναι το όμορφο, ρομαντικό συναίσθημα που πρέπει να κρατάμε για τον εαυτό μας. Ο καθένας βιώνει τη δική του μορφή του έρωτα. Οι συμβουλές και οι διδαχές δεν έχουν κανένα ρόλο και καμία εξουσία πάνω του. Είναι, αυτό που είναι, για τον καθένα ξεχωριστά και απαρέγκλιτα.</span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Θέλω να ζήσω αυτό το όμορφο και μοναδικό. Αλλά έχω και μια προσωπικότητα να καλλιεργήσω, υπομονή να χτίσω, ασχολίες να μάθω και δεξιότητες να εξασκήσω. Δεν θα μείνω εν αναμονή του σπουδαίου γεγονότος, γιατί ως τότε θα έχει χάσει το νόημά του. Θα ανακουφιστώ που θα έρθει στη ζωή μου και θα το μετριάσω. Γιατί δεν είναι αυτό που περίμενα. </span></span><span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-weight: normal;">Ε, λοιπόν, δεν είναι, γιατί ο έρωτας δεν είναι για να αναμένεται! </span></span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large; font-weight: normal;">Είναι για να συμβαίνει, να τρελαίνει και να φθονείται. </span></h4>
<h4 style="text-align: center;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large; font-weight: normal;">Μόνο τότε προσλαμβάνεται η ομορφιά του σε όλο της το μεγαλείο και απογειώνεται η ουσία του. Μόνο τότε.</span></h4>
Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8858103168313715658.post-163222589520027122013-10-14T06:28:00.001-07:002013-10-14T06:28:33.788-07:00Ένα κενό<span style="font-family: arial;">Τι θα μπορούσα να κάνω, για να μη μ' αγαπάς;</span><br />
<span style="font-family: arial;"> Ίσως νομίζεις ότι βλέπεις την αλήθεια μέσα μου, όμως πλανάσαι από την επιτηδευμένη εικόνα μου.</span><br />
<span style="font-family: arial;">Είμαι μια ψεύτρα της χαράς και ένα φάλτσο του γέλιου.</span><br />
<span style="font-family: arial;">Δεν έχω γαλήνη μέσα μου και όσο κι αν αναζητώ αυτή σου την αγάπη, άλλο τόσο θέλω να τρέξω μακρυά της.</span><br />
<span style="font-family: arial;">Έχοντας ξοδέψει χρόνια προσπαθώντας να την ελέγξω</span><br />
<span style="font-family: arial;">την φοβάμαι πιο πολύ από κάθε τι.</span><br />
<span style="font-family: arial;">Γιατί η αγάπη μπορεί να καταστρέψει </span><br />
<span style="font-family: arial;">και ο έρωτας να διαλύσει.</span><br />
<span style="font-family: arial;">Μπορεί να γεμίσει έναν άνθρωπο με άλογα συναισθήματα σαν κύματα, να κατακλύσει την ατάραχη λίμνη της λογικής, να παρασύρει κάθε βράχο αλήθειας και να δημιουργήσει τη χαρά. Και όταν φύγει</span><br />
<span style="font-family: arial;">-γιατί πάντα φεύγει-</span><br />
<span style="font-family: arial;">να αφήσει ένα απλήρωτο κενό</span><br />
<span style="font-family: arial;">που όμοιό του δεν υπάρχει</span><br />
<span style="font-family: arial;">ένα κενό που βγάζει φωτιές και ζητά</span><br />
<span style="font-family: arial;">τι ζητά</span><br />
<span style="font-family: arial;">αγάπη.</span><br />
<span style="font-family: arial;">Δεν μπορεί να πληρωθεί αλλιώς.</span>Gracehttp://www.blogger.com/profile/05655805121793970687noreply@blogger.com1