Θέλω να πάρω ένα ημερολόγιο. Αν
και βαριέμαι να γράφω, διότι οι σκέψεις μου προτρέχουν, δε θέλω να είναι όλες μου
οι σκέψεις σε ένα ηλεκτρονικό μέσο. Τα συναισθήματα περνάνε καλλίτερα στο
χαρτί.
Μου έλειψε πάλι αυτό το παιδί. Δε
σηκώνει τα τηλέφωνα. Θα το έχει παρατήσει κάπου στο τραπέζι, χωρίς να το
κοιτάζει, να μείνει λίγο μόνος απ τη ζωή. Να σταματήσει να τρέχει. Όλο τρέχει,
χωρίς να πηγαίνει κάπου.. απλά για να τρέξει, επειδή του έχουν μάθει να τρέχει
και ξέρει πώς να τρέχει και νομίζει ότι έτσι γίνεται. Ξέρει ότι δε γίνεται μόνο
έτσι, αλλά η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα.
That constant
thought! That pulsive trigger. Always there. Always ready to shoot. But my boy
doesn’t want to shoot. He’d rather shoot himself. To find peace. But there are
other ways, love. I will show you those other ways. I do not know them yet, but
I will. For you. Two is better than one. And I don’t care if you won’t want me
then. I will get hurt. But, you will have changed and your change will suit you
good. I do not know if I will suit you then.. I don’t want you to be with me
because we tried for you together. I want you to want me from that new you, like you
did before.. Though I fear the opposite. Fear not, my love, cause you will have
helped him love himself, for all the good things that he is.
Όλοι δεν τρέχουμε να πάμε κάπου; Κάποιες φορές σκοντάφτουμε σε όμορφες στιγμές και σταμάταμε. Και κοιτάμε γύρω μας και λέμε "Κοιτα πού ζούσα τοσο καιρό
