Δεν αντέχω άλλο να κάνω υπομονή, γλυκέ μου Γλάρε.
Τα φτερά σου δός μου και άσε με,
Άσε με να φύγω, να πετάξω ψηλά.
Κι αν δε θες, στους ώμους σου άσε με να κρατηθώ,
εσύ, πάρε με και ταξίδεψε στα βάθη του κόκκινου ήλιου
με νέους φίλους νέους καιρούς
ίσως ζήσω άλλη ζωή ..
νέα ζωή και ξεχασμένη,
από τα βάσανα της τωρινής οδού.
Κι αν με χλευάζεις
και λες τα βάσανα
ότι βάσανα δεν είναι ,μπορεί, ίσως, να μην είναι.
Δε
χρειάζεται
να μ' αγαπάς,
απλά, πάρε με να φύγουμε μακρυά.
Δυσβάσταχτο φορτίο έχει γίνει για μένα αυτή η μοναξιά.
"Μοναξιά" δεν είναι, αλλά γίνεται
με το αδυσώπητο φτερούγισμα των κραυγών μου για αγάπη και παρηγοριά.
Μην με λυπηθείς,
απλά, πάρε με να φύγουμε μακρυά.

Στου ονείρου τη σιγή, μία μόνη προσευχή
έλα πίσω μου σιγά
πιο αργά
ψιθυριστά
τραγούδησέ μου ένα σκοπό
που θα λέει σ'αγαπώ..
Δε θα φτάνει μόνο αυτό
ένα απλήρωτο κενό
εμφανίζεται ορθό
πώς θα δω το "σ' αγαπώ;"
σε τόσο άστατο καιρό, χωρίς ήλιο ή νερό;

Η κρήνη κυλάει μοναχή
έχω χάσει την πηγή
Όταν μου δίνεις το νερό
νοιώθω πως πάω να πνιγώ
απ΄την αγάπη που κρατώ
στα δυο μου χέρια πια εγώ.

Το φορτίο το βαρύ
απέκτησε άλλη πια μορφή
πώς θα συνηθίσω
από την πλήρως ελλειπτική ζωή
στην απάλευτα ρομαντική;


http://www.youtube.com/watch?v=W3RiDJ8_3Lo

Σαν φοίνικας

Δε σε συγχωρώ που λες πως μ' αγαπάς
και σ' αστέρια μακρινά θέλεις να με πας
Γιατί η φλόγα που θα ανάψεις ίσως ολάκερη
με κάψει..

Στάχτες πού θα βρω;
Τις χαράμισα αλλού
σε μακρινό ουρανό
Όνειρα παλιά, μεθυστικά
του ύπνου μελαγχολικά
τραγούδια που ξυπνούν γλυκά
τις θύμησες της πρώτης μας ζωής

Παρμένες αναμνήσεις
στο χείλος βουνού ξεσηκωμένες
Θέλησα να τις πιάσω κι έπεσα
Βυθίστηκα κι έσπασα
Ίσως αυτό παθαίνει όποιος πολύ μακρυά πηγαίνει

Τις στάχτες ενός φοίνικα δανείστηκα
Αναγεννήθηκα
κι έχτισα
νέο κορμό νέα δύναμη
πλασματική..
Μα μου είπε " Όχι άλλη φορά ξανά"
Είμαι φίλος κι όποτε με χρειαστείς..
Μα να διστάσεις να με βρεις
Δε θα εκτιμήσεις σωστά τη χάρη της ζωής
Αν γρήγορα σε μένα τρέχεις να κρυφτείς
Μόνη σου θα μάθεις
Το πέπλο σου να ράβεις

Χρώμα, πινέλα, τέμπερες
στο σκίτσο σου θα βάλεις
όλα εγώ στα προμηθεύω
αρκεί να μου υποσχεθείς
πως πάλι σε μένα δε θα 'ρθείς
Δύναμη βρες να αναγεννηθείς
μόνη στο λάκκο της βροχής.

Αερικό

Σαν αέρας να φύγω
Χίλια κομμάτια να γίνω
Να παρασυρθώ
στον άσβεστο χορό
των φύλλων των κλαριών.

Τρίμματα του κορμιού μου
ακολουθείστε την πνοή του αγέρα
Ως τα πέρα του κόσμου
Ως εκείνη τη μέρα
Αν αποφασίσω να ζήσω ξανά
να γίνω πάλι ένα
Δεν θά 'θελα_
Αερικό να παραμείνω
Να χαθώ στο συναίσθημα
στην άδεια λογική
του χάους ζωή
Να κρύψω πάθος
να δω το βάθος
της ψυχής μου τη μορφή.
Ας χαθώ..
Στον αέρα ας τρέμω
Τα δάχτυλα μου, δάχτυλα να μην είναι
Τα μάτια μου να μη βλέπουν
καυτά δάκρυα στο στόμα
Να νοιώθω

Ας χαθώ
Κι ας μη σας ξαναδώ..
Κανέναν
Στου ονείρου μου τα βάθη
δεν υπάρχει άκρη
Μόνο χαμένη
ξεχασμένη
ζεστασιά.
Εκεί θα κλειστώ. Να ζήσω
να επιζήσω
αιώνιο κρυφτό
Από την ζωής μου το αερικό.

Φόβος βαθύς αυτό το αερικό
αν με πάρει
κανέναν δεν θα ξαναδώ.
Αν με αφήσει
θα σβήσω, θα χαθώ.

Έτσι, στη μέση μένω
Αμφίδρομος βαρύς
ποια είναι η σωστή επιλογή;

Ανομολόγητα

Και τώρα πώς να πω όλα αυτά που μου έρχονται στο μυαλό;
 αφού ούτε εγώ τολμώ να τα ομολογήσω στον εαυτό μου..

Είναι μια απόφαση σκληρή,
 ή μήπως πάντα ήταν εκεί αυτό το ίχνος της καινούριας μου ζωής;
Τόσο πολύ θα αλλάξω; μήπως θα ξενιτευτώ;
θα πάω σε τόπους μακρινούς, μέχρι να γυρίσω πάλι _ εδώ;
Κι αν γίνει τρικυμία και πέσω και χαθώ, ποιος θα με βρει αφού μαζί σου κάνω το ταξίδι αυτό;
Πώς θα τρέξω να κρυφτώ όταν με πληγώσεις με αυτά
αυτά τα λόγια που γίνονται πράξεις μοναχά;
Τρέξε και φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς αλλιώς τη ζωή σου τώρα σε μένα θα την πεις.
Πρέπει να μάθω να σιγουρευτώ τι είναι αυτό που έχεις μες στο μυαλό
 Είναι μια αγάπη τρελή, μοναδική;
 έρωτας σε κάθε πιθαμή;
 ή μια καινούρια εμπειρία και μια περιέργεια τωρινή
"ας δούμε τι μπορεί να μας φέρει η στιγμή".
Δεν θέλω
δεν μπορώ
δεν αντέχω
να δω τι θα μου φέρει η στιγμή
πρέπει τα μάτια σου εκεί_
να με κοιτούν και να μου λεν
όλο και πιο δυνατά
δεν θα σ αφήσω μόνη πια.

Στο βλέμμα του ήλιου

Μάταιη ζωή
Μάταια του κόσμου όλα
Άσε με να σε φιλήσω να πάρω
μια γεύση απ'τον παράδεισο.
Να δω πώς είναι να αγαπάς
με το βλέμμα του ήλιου.

Ήλιε μονάκριβε
και μαγικέ
κάνε ένα θαύμα εδώ.
Ρίξε με τις αχτίδες σου
λάμψη στα μάτια της Ζωής
που μέχρι τώρα νυσταλέα και θαμπά
βλέπαν σκιές και κλείναν.


Να πάψει να είναι βροχερή
Τα χνάρια της να μην καλύπτει λάσπη
παρά να ανθίζουν κρίνοι
Στον κόσμο, αγαλλίασης στολίδι
και πέτρα καυτή
Δικό σου φως που τρέμει στη χαραμάδα της αυγής


Με τη δική της έκφραση
Την όμορφη και μοναδική,
του κόσμου την πνοή
κι όχι τη βίαιη και πικρή
θανάτου επίγευση.