Σαν φοίνικας

Δε σε συγχωρώ που λες πως μ' αγαπάς
και σ' αστέρια μακρινά θέλεις να με πας
Γιατί η φλόγα που θα ανάψεις ίσως ολάκερη
με κάψει..

Στάχτες πού θα βρω;
Τις χαράμισα αλλού
σε μακρινό ουρανό
Όνειρα παλιά, μεθυστικά
του ύπνου μελαγχολικά
τραγούδια που ξυπνούν γλυκά
τις θύμησες της πρώτης μας ζωής

Παρμένες αναμνήσεις
στο χείλος βουνού ξεσηκωμένες
Θέλησα να τις πιάσω κι έπεσα
Βυθίστηκα κι έσπασα
Ίσως αυτό παθαίνει όποιος πολύ μακρυά πηγαίνει

Τις στάχτες ενός φοίνικα δανείστηκα
Αναγεννήθηκα
κι έχτισα
νέο κορμό νέα δύναμη
πλασματική..
Μα μου είπε " Όχι άλλη φορά ξανά"
Είμαι φίλος κι όποτε με χρειαστείς..
Μα να διστάσεις να με βρεις
Δε θα εκτιμήσεις σωστά τη χάρη της ζωής
Αν γρήγορα σε μένα τρέχεις να κρυφτείς
Μόνη σου θα μάθεις
Το πέπλο σου να ράβεις

Χρώμα, πινέλα, τέμπερες
στο σκίτσο σου θα βάλεις
όλα εγώ στα προμηθεύω
αρκεί να μου υποσχεθείς
πως πάλι σε μένα δε θα 'ρθείς
Δύναμη βρες να αναγεννηθείς
μόνη στο λάκκο της βροχής.