Φίλοι - Κάπου στο εν τω μεταξύ

Τι να πρωτογράψω εδώ;
Τόσα έχουν ειπωθεί, πόσοι έχουν χαθεί και πόσοι παραμένουν, αλλά σε ένα φύσημα του ανέμου λίγοι είναι που βγάζουν ρίζες να σταθούν εκεί.
Απογοήτευση. Σίγουρα φταίω κι εγώ κάπου. Έδωσα παραπάνω ευκαιρίες; Δε συγχώρησα πλήρως λάθη παλαιά; Δεν πρόβαλα κατανοητά τις θέσεις μου; Κάπου στο εν τω μεταξύ κι εγώ φταίω..

Η πρώτη περνάει δύσκολα και πρέπει να το συλλάβω πλήρως, για να μην της κρατήσω κακία. Γίνεται πιο εγωίστρια, αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σκέφτηκε μόνο τον εαυτό της και θα κουράστηκε.. Θα κουράστηκε να είναι τόσο "εκεί" για τους άλλους και απαιτεί - στο μυαλό της, για πρώτη φορά - να είναι όλοι εκεί για εκείνη.. όλοι όσοι ανά διαστήματα έχει στηρίξει, τώρα πρέπει να της σταθούν και να την ακούσουν, γιατί τώρα έχει προβλήματα εκείνη και όπως εκείνη ήταν σωστή φίλη, έτσι κι εκείνοι τώρα θα κάνουν το καθήκον τους και θα της δώσουν αυτό που θέλει.. θα την ακούσουν να λέει ξανά και ξανά την ιστορία της, χωρίς να κλείνει κάπου, χωρίς να μπορεί να πάρει μιαν απόφαση. Διότι απόφαση σημαίνει τέλος, ολοκλήρωση, απονομή των ευθυνών, και δεν μπορεί ακόμα. Και είναι λογικό.
Αυτό πρέπει να θυμάμαι : είναι λογικό.

Επόμενη στην παρέα: η φίλη μου η δεύτερη, κλασικό παράδειγμα εγωίστριας, που χρόνια είχα θέμα μαζί του, κι όμως περνούσα καλά για να το αποχωριστώ. Τώρα μήπως έφτασε η στιγμή; Θα περίμενε κανείς πως, ύστερα από τόσα χρόνια φιλίας, θα είχα συμβιβαστεί. Θα είχα μάθει το χαρακτήρα και θα επεδίωκα πλέον παρέα έχοντας γνώθι. Νομίζω το πήρα κάποτε απόφαση, είπα στον εαυτό μου : αυτή είναι, δεν αλλάζει, περνάς καλά, ας μείνει εκεί. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Η ίδια πληγώνεται άμα δεν έχει την απόλυτη προσοχή και επιτίθεται. Πώς μπορεί να δεχτεί ότι κάποιος που έκανε πολύ κοντινή παρέα, πλέον θέλει να είναι απλός φίλος; Είναι πλήγμα στον εγωισμό, που, βλέπετε, τον έχει θρέψει τόσο καλά, ώστε δε θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Και τι της ζητάω τώρα εγώ; Να τον αποχωριστεί; Να αποχωριστεί τον καλύτερό της φίλο, ο οποίος μέσα στα χρόνια ήταν ο μόνος που της στάθηκε και της έδωσε κουράγιο;  Και ποια είμαι εγώ; Όχι. Όχι ποια είμαι εγώ.. Η ίδια τεκμαίρεται για τον εαυτό της ότι για τους ανθρώπους που αγαπάει θα έκανε τα πάντα - και εγώ τυγχάνει να είμαι μέσα σε αυτούς. Εγώ έχω πάψει να πιστεύω στα λόγια. Οι πράξεις είναι οι αποδείξεις μου.
Τα λόγια είναι βολικά. "Θα έκανα τα πάντα για σένα. Είσαι η καλύτερή μου φίλη. Σ' αγαπώ."

Και η τρίτη φίλη τα ίδια. Αυτά τα λόγια τα εννοούν; Αυτό με προβληματίζει..
Μες στη δίνη του εγωισμού τους νομίζω πως πραγματικά τα εννοούν. Πώς θα μπορούσαν να ζήσουν, άλλωστε, γνωρίζοντας τη μισή αλήθεια τους;
Οπότε, τα λένε και πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια τους. Μέχρι να συγκρουστούν με μια επιθυμία σου, με μια φράση σου, με μια στάση σου. Τότε ορθώνεται τείχος ψηλό και μόνο ο γιγάντιος εγωισμός τους, που σε κοιτάζει από ψηλά και σου γελά χαιρέκακα, έχει δίκιο. Και εσύ στην τελική τι είσαι; Κοίτα πώς σε βλέπει από ψηλά ! Ένα τίποτα είσαι. Σχεδόν δε σε βλέπουν. Και εάν δεν πετάξεις ένα γλυκό, μια φράση αγάπης ή δεν κάνεις ένα βήμα πίσω, δεν πρόκειται να μικρύνουν, να σκύψουν έστω, να σε αντιμετωπίσουν ως ίσο. Είναι δύσκολες αυτές οι σχέσεις.. θέλουν φροντίδα και προσπάθεια. Κυρίως, θέλουν αγάπη.
Όμως, σε κάθε σχέση - και γι' αυτό λέγεται και σχέση - δύο κρατούν τα χέρια. Η κατανομή της αγάπης είναι διανεμημένη σε ίσα μέρη. Δυο αγαπούν. Δύο περιστρέφονται μαζί. Και όταν φυσάει και όταν δε φυσάει. Και για μένα, όπως και για πολλούς άλλους, το δύσκολο είναι όταν δε φυσάει..
Όλοι μπορούμε να σταθούμε σε κάποιον που περνάει δύσκολα. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε. Γιατί αυτός ο κάποιος βρίσκεται σε μειονεκτικότερη θέση από εμάς.. μας έχει ανάγκη. Και, όταν θα του την προσφέρουμε, θα μπορούμε εύκολα μετά να του αντιγυρίσουμε : εγώ ήμουν εκεί για σένα !

Ψέμματα, λοιπόν. Ήσουν εκεί για τον εαυτό σου. Τον εαυτούλη σου, που τόσο αγαπάς.

Δεν το κάνουν από κακία. Νομίζω, απλά, από συνήθεια. Μην τους θίξεις, μην τους αγγίξεις. Είναι υπερβολικά ευαίσθητοι και δεν τους καταλαβαίνεις. Αυτός ο εγωισμός που τόσο εύκολα κράζεις είναι για εκείνους ένα κάλυμμα της ευαισθησίας τους.
Και ισχύει. Ο άνθρωπος για να επιβιώσει χρειάζεται να είναι και λίγο εγωιστής. Για να επιβιώσει στην οικοδομημένη ζούγκλα των πόλεων απέναντι σε ανθρώπους που τον εχθρεύονται και τον ανταγωνίζονται. Όμως απέναντι στους φίλους;
Είναι λεπτές οι ισορροπίες και δεν έχουν όλοι την ευσυνειδησία να προσπαθήσουν να τις δουλέψουν, να εξασκήσουν τις δεξιότητές τους σε ένα τεντωμένο σχοινί σχέσεων. Ποιος μπορεί να κρίνει και να μην κριθεί;
Αλλά είναι χρέος μας να προσπαθούμε να είμαστε σωστοί. Να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γι αυτό που είναι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είναι όλες οι καταστάσεις οι ίδιες. Ζούμε ξεχωριστές στιγμές και κάθε άνθρωπος που διαπλέκεται σε αυτές είναι μοναδικός.
Μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. Διεκδίκησε όμως την ευημερία σου.