Άργησα σήμερα στη δουλειά. Όχι πολύ. Ένα τέταρτο. Όμως δε μου αρέσει να αργώ. Δεν μου αρέσει, αναφώνησα εμφατικά. Όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δε θέλω, δε γουστάρω πια να πηγαίνω εκεί. Δεν κάνω τίποτα.. τίποτα χρήσιμο. Ειναι σα να παίρνεις ένα παιδί στην ηλικία που έχει όνειρα, φιλοδοξίες και ανησυχίες και να το πετάς σε ένα "χρυσό κλουβί". Χρυσό γιατί οι συνθήκες εργασίας είναι ιδανικές.. κλουβί, όμως, γιατί εκεί μέσα δεν υπάρχουν ανοιχτά παράθυρα.. ένα αεράκι να σε ζωντανεύει. Υπάρχει ο τέλειος φωτισμός, με τα τέλεια έπιπλα και τους κουρδισμένους ανθρώπους που το πρωί θα σου πουν "Καλημέρα!"- "Καλημέρα.", "Καλό μεσημέρι" - "Καλη ξεκούραση", "Καλημέρα!" - "Καλημέρα.", "Καλό Σαββατοκύριακο" - "Επίσης, επίσης..!".
Η ιδανική δουλειά.. κι εγώ δεν κάνω τίποτα.
Πίστευα ότι θα συναντούσα την αύρα της μαμάς μου σε κάθε διάδρομο, σε κάθε ντουλαπάκι, σε κάθε εκτυπωτή. Την συνάντησα.. αλλά σε φάντασμα και με φόβισε. Το συνάντησα στο βλέμμα της κυρίας που την ήξερε, στο φόβο μου να συστηθώ μήπως με αναγνώριζαν και δεν το 'θελα, στην ανιαρή μου καθημερινότητα, που φοβάμαι να ανακαλύψω μήπως εκείνη είχε συμβιβαστεί.
Φαντάζομαι είναι όνειρο ζωής του καθενός να δουλέψει Εκεί. Υψηλοί μισθοί, τέλειο εργασιακό περιβάλλον, καλές ώρες λειτουργίας. Όμως, η δουλειά αργεί.. δεν τρέχει. Νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με ορισμένες αρμοδιότητες δημοσίου, που όμως φαίνεται να έχουν επηρεάσει το υπαλληλικό καθεστώς. Δεν είναι ευχερής η απόλυση υπαλήλλου, το "οικογενειακό σύστημα" λειτουργεί απρόσκοπτα και οι άδειες είναι άλλο πράγμα..
Εγώ ήρθα Εδώ για πρακτική άσκηση. Για να μάθω τον τομέα, τις διάφορες υπηρεσίες και να εκτιμήσω τη συνάφεια με το μελλοντικό μου επάγγελμα, ώστε να το κυνηγήσω. Γιατί πίστευα ότι μου άρεσε αρκετά για να το κυνηγήσω. Έτσι όπως το βλέπω, όμως, μεγάλη απόκκλιση έχει και αυτό. Βασικά, ωστέ να είναι ξεκάθαρο, πίστευα ότι θα μου άρεσε να εργασθώ Εδω και να ασχοληθώ και με τα οικονομικά. Αυτό δεν έχει αλλάξει. Ίσως οι συνθήκες εδώ μου το καθιστούν πολύ βαρετό, αλλά αυτός ο τομέας δεν έχει πάψει να μου αρέσει. Με απογοήτευσε η δουλειά που κάνω εδώ, ή κυρίως η μη- δουλειά. Ήρθα ως πρακτικάριος επιστημών και σηκώνω απλά τηλέφωνα, που ουδεμία σχέση έχουν περαιτέρω με την επαγγελματική μου κατεύθυνση. Δεν είναι ότι απευθύνομαι στο κοινό διευρύνοντας τις γνώσεις μου, έχοντας δηλαδή ένα γνωστικό υπόβαθρο. Όχι, απλά απαντώ στα τηλεφωνήματα για τις συναντήσεις. Καμία εξέλιξη.
Η μόνη μου εξέλιξη είναι το νέο μπογκ που έκανα, το μπλοκάκι ζωγραφικής μου και τα βιβλία που διαβάζω κατά τη διάρκεια της σύμβασής μου, γιατί δε μου ζητείται κάτι επιπλέον.
Δεν επιθυμούν να αναλάβουν ένα νέο 22 χρονών με φιλόδοξίες, όνειρα και κοφτερό μυαλό και να τον αξιοποιήσουν στο έπακρο. Να του μάθουν ώστε να τους βοηθήσει να γίνουν άμεσα πιο παραγωγικοί. Γιατί ο νέος έχει όρεξη και κέφι να προσφέρει, είναι ακόμα στην αρχή της καριέρας του που επιδιώκει την άνοδο και επιστρατεύει καθε εγκεφαλικό του κύτταρο προς αυτήν την πορεία.
Όχι. Δεν τους νοιάζει αυτό. Δεν το χρειάζονται. Απλά καλύπτουμε κάποιες βασικές θέσεις μονίμων και κάνουμε τις αγγαρείες. Που, φυσικά, και δεν αντιλέγω, καθένας πρέπει να περάσει από αυτό το στάδιο. Όμως, είναι βασικό το να γνωρίζεις ότι ύστερα από αυτό και κατά τη διάρκεια αυτού θα μάθεις/ μαθαίνεις.
No comments:
Post a Comment