Μη φοβάσαι να ομορφήνεις τη ζωή του άλλου..

Και τώρα;
Γιατί μου μίλησε έτσι.. Σαν να μην ενδιαφέρεται. Κι όμως, δεν κάνω λάθος. Όσο κι αν ο άλλος δεν στο λέει, ο τρόπος που περιφέρεται γύρω σου, διαμορφώνει τις κινήσεις και το σώμα του όπως εσύ κινείσαι και ο τρόπος που σε κοιτάζει  - κυρίως αυτο! - μαρτυρούν όσα τα λόγια δεν λένε.
Τι προσπαθείς να κρύψεις;; Κάπου, κάποτε διάβασα  " Μη φοβάσαι να ομορφήνεις τη ζωή του άλλου".
Πόσο σωστό..; Γιατί άραγε φοβόμαστε να κάνουμε αυτό το βήμα;
Βέβαια δείχνουμε την πιο ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας. Αυτή που δείχνει πως θέλει κάτι και πως προσμένει η ύπαρξη του άλλου να καλύψει ένα κενό που δημιουργήθηκε. Και τα κενά τα φοβόμαστε πολύ.
Φοβόμαστε να παραδεχτούμε την ύπαρξη αυτού του κενού, την ανακάλυψη ότι ξαφνικά χρειαζόμαστε κάποιον για να ζήσουμε όμορφα, ότι θέλουμε και κάποιον άλλο στη ζωή μας, ότι επιθυμούμε να ζωγραφίσουμε με διαφορετικό χρώμα. Ή μήπως, φοβόμαστε την απόρριψη και αδιαφορία αυτού που επιζητάμε πλέον να μας προσέξει; Προτείνω να διαλέξουμε και τα δύο.
Και ύστερα, ο λόγος τους παίρνει βαρυσήμαντη μορφή στις επιλογές μας. Κριτικάρουμε τον εαυτό μας - που υποτίθεται ότι είναι αυτό που αγαπάμε περισσότερο στον κόσμο- σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα, με τις δικές τους προτιμήσεις. Για μια περίοδο γινόμαστε ο πιο εκκεντρικός εαυτός τους, γιατί για να τους αποδείξουμε πως είμαστε αληθινοί και πως όντως αυτά που κάνουμε τα πιστεύουμε, φτάνουμε κάποιες φορές στα άκρα. Προσποιούμαστε ότι είμαστε αυτό που θέλει ο άλλος, προσποιούμαστε ότι είμαστε εκείνος ο ίδιος.
Και ακριβώς επειδή δεν είμαστε ο εαυτός μας, νιώθουμε αδύναμοι και μικροί -ε, και εκεί χάνεται το παιχνίδι.Βλέπεις, ο άλλος, ο κάθε άλλος, θέλει να βλέπει πάθος και δύναμη την οποία δεν διαθέτουμε πλέον. Το θέατρο θέλει γερούς ηθοποιούς και όχι πεφταστέρια. 
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο που κουραζόμαστε. Οι δικές του απόψεις, που πριν υποστηρίζαμε, φαντάζουν τώρα μακρινές. Αυτό το υπερβολικό κυνηγητό, χωρίς αποτέλεσμα, εξάντλησε τα αποθέματα ανεκτικότητας της απώλειας του εαυτού μας. Και σιγά σιγά γινόμαστε πάλι εμείς.
And that's when the magic happens.
Γιατί αν ο άλλος είναι να ερωτευτεί κάτι επάνω μας, θα ερωτευτεί εμάς και όχι την αντανάκλαση του εαυτού του σε μας.