Είμαι μια παραλλαγή.

Θέλω να μάθω για σένα. Πρέπει να μάθω για σένα. Νόμιζα ότι σε ήξερα, αλλά όσο μεγαλώνω και μαθαίνω τον εαυτό μου συνειδητοποιώ πόσα πράγματα με προσδιορίζουν σαν χαρακτήρα. Τα ρούχα μου, η μουσική που ακούω, ο τρόπος που μιλάω και κυρίως ο τρόπος που γράφω.

Για σένα δεν ξέρω τίποτα. Ήξερα μόνο ότι σε αγαπούσα. Τότε δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο. 

Δεν σκεφτόμουν να σε ρωτήσω διάφορα για σένα,για να σε μάθω και σαν άνθρωπο. Τότε δεν ήταν ανάγκη. Πού να φανταστώ ότι δεν θα έβρισκα την ευκαιρία αργότερα. 

Πρέπει να μάθω. Πρέπει.

Εγώ πολλές φορές είμαι μια παραλλαγή. Αλλάζω τον τρόπο γραφής μου ανάλογα με το πώς γράφουν τα άτομα που με περιβάλλουν. Αλλάζω τον τόνο της φωνής μου αναλόγως, επίσης. Αν κάποιος μου πει πώς του αρέσει κάτι, τότε κι εγώ αυτομάτως θα έχω μία προτίμηση. Αν πάλι πει το αντίθετο, τότε κι εγώ θα είμαι πιο επιρρεπής στο να το απορρίψω.

Και τότε αναρωτιέμαι αν όντως έχω προσωπικότητα. Αν όντως είμαι εγώ. Υπάρχει κάτι αληθινό σ'αυτά που προσποιούμαι;

Ναι. Νομίζω, υπάρχει. Γιατί παίρνω μόνο τα στοιχεία που μου αρέσουν. Μόνο τα όμορφα ή τα διαχωριστικά. Όμως, κλέβω χαρακτηριστικά άλλων για να εμπλουτίσω τα δικά μου ή σαν ρόλους θεατρικούς υποδύομαι για μια στιγμή τη μορφή τους; 

Ενδιαφέροντα πλάσματα οι άνθρωποι. Όλοι τους από ένας ρόλος. Ρόλος ζωής. Ρόλος καριέρας.

Τους αγαπώ εύκολα τους ανθρώπους. Γιατί μου αρέσει να τους παρατηρώ. Τους παρατηρώ για να μπορέσω αργότερα να κλέψω από αυτούς. Να δοκιμάσω για λίγο το ρόλο της ζωής τους. Και αν μου αρέσει να κρατήσω κάτι, ενθύμιο από αυτούς. 

Συνήθως ψάχνω να βρω τη λύπη. Όχι για να μετριάσω τη δική μου. Αλλά για να καταλάβω πώς δημιούργησαν αυτό που είναι. Κι η χαρά αφήνει σημάδια, όμως του πόνου είναι πιο φανερά. Οι άνθρωποι που πόνεσαν, πόνεσαν γιατί κάτι τους πλήγωσε, γιατί κάτι έχασαν. Και νιώθουν την ανάγκη, την τρομερή ανάγκη να αναπληρώσουν αυτό το κενό. Αυτό το κενό που όσο το βλέπουν, θυμούνται.. Και ο πόνος έρχεται με το θυμικό.