Ερωτικά, που θα 'θελα να ήξερες.

Δε γράφω από απελπισία. Απλώς από παράπονο.

Κι από απορία, τι θα έκανες αν,

αν από παρόρμηση -καθώς περπατούσαμε -

σου κρατούσα το χέρι;

Και, τόσο ανόητα από μέρους μου, πίστεψα πώς, ίσως, μ' αγαπούσες.

Μα δεν πρόσεξα τον τρόπο που με κοιτούσες.

Κοίταξέ με, τώρα.

Δε βλέπεις πώς σε κοιτάζω;

Μην παίρνεις τα μάτια σου.

Κι όμως, μόνο το δικό μου βλέμμα 

βγάζει φωτιές.

Το δικό σου με καλοσύνη με παρατηρεί

- δεν καταλαβαίνεις.

Τα μάτια σου όμως, έλαμπαν, όταν μου μιλούσες.

Πλάνη.

Η λάμψη προερχόταν από τις ιδέες σου.

Αυτές τις ιδέες που έλεγες τόσο ενθουσιωδώς.

Γιατί θα μπορούσα να έχω ερωτευτεί απλώς τις ιδέες σου.

Αυτές εγώ θα συνέχιζα.

Αυτές που -τόσο απόλυτες- 

καθορίζουν την ύπαρξη σου και

τον έρωτα μου για σένα.

Θα σε βοηθούσα

να βρεις αυτό που έψαχνες.

Γιατί κάτι ψάχνεις. Φαίνεται

στον τρόπο που κοιτάς τον ουρανό

-στα μάτια σου.

Αναζητούν αυτό το κάτι, που θέλω να γίνει δικό μου

για να με θες.

Κατακλυσμένη από συναισθήματα

ψάχνω να βρω μέρος

να κρυφτώ.

Δε γίνεται να σε αφήσω να κοιτάς μες στην ψυχή μου

έτσι, χωρίς να ενδιαφέρεσαι.

Αχ, αυτή η Ψυχή...

Αναζητεί παντού τον Έρωτα.

Ας με ακούσει λίγο

κι ας σταματήσει.

Δεν τον θέλω.