Όπερα

Και όταν ρωτήθηκα στο θέατρο, σε ένα παιχνίδι εμβάθυνσης στην προσωπικότητα του άλλου, για μένα την ίδια, τι μουσική θα μπορούσα να είμαι δεν μπορούσα παρά να απαντήσω όπερα.

Ένα άτομο που μάλλον με είχε κατανοήσει πολύ καλά, είχε απαντήσει πιο παλιά ψυχεδελική ροκ. Μου είχε κακοφανεί στην αρχή, αλλά μετά δεν κατόρθωσα να βρω άλλη μουσική που να μου ταιριάζει. Μέχρι την απάντηση της όπερας.

Η όπερα. Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει όπερα, δεν μπορεί να την συλλάβει σε όλο της το μεγαλείο. Δεν είναι απλώς μια μουσική " υψηλής κουλτούρας", ούτε μια τονική αρμονία. Η όπερα είναι η ζωή. Η μουσική που συνοδεύει τις κινήσεις και τις πράξεις των ηθοποιών είναι οι σκέψεις τους και το τραγούδι τους ο λόγος. Η όπερα είναι η πιο έντονη πράξη της ανθρώπινης ζωής. Κι αυτό γιατί δεν περιγράφει απλώς μια ζωή. Περιγράφει και εξυμνεί την ζωή των παθών. Την πιο δυνατή της μορφή και την πιο καταστρεπτική.

Δεν την επέλεξα όμως γι' αυτό. Εκτός του ότι με εκφράζει σε -σχεδόν απόλυτο- βαθμό, αν προσωποποιηθεί η όπερα βγαίνει μια διχασμένη προσωπικότητα που προσπαθεί να πείσει ένα κοινό για την αλήθεια του καθενός από τα πρόσωπα της. Γιατί δεν είναι όλη η ζωή τραγωδία, ούτε κάθε στιγμή έρωτας. Γιατί όλοι μας προσποιούμαστε σε αυτήν τη ζωή και όταν το κάνουμε, προσπαθούμε να πείσουμε για την αλήθεια μας.

Και η αλήθεια είναι ότι θέλω να είμαι όπερα. Θέλω να ζω με πάθος. Όπως λέει και ο Τσέχωφ ".. Τώρα μεθώ πάνω στη σκηνή, παίζω με πάθος, με ενθουσιασμό.. νιώθω πως είμαι ωραία. Και τώρα, αφότου βρίσκομαι εδώ, περπατώ τριγύρω και σκέφτομαι, σκέφτομαι και νιώθω πως η ψυχή μου γίνεται κάθε μέρα πιο δυνατή".

Να μην τα ζήσω όλα σε μια στιγμή. Τι καταστρεπτικό..-- Όταν τα ζεις όλα, μήπως έχει φτάσει πια η ώρα να πεθάνεις;-- Να απολαμβάνω την αναμονή και να ελπίζω. Αυτό μας κάνει να προχωράμε στη ζωή. Θέλω να ζήσω, όμως φοβάμαι τη ζωή. Τι θα φέρει; Καλό ή κακό; 
Τι όπερα θα γίνω;