Και καποιες φορες θελω να μεινω μονη και να βυθιστω στην αιωνιοτητα σε αυτό το συναισθημα που με παραλυει.

Ειναι ασχημο και βαρυ και βαθυ αλλα το αγαπω. γιατι ειμαι εγω.

ισως περισσοτερο εγω απο οποιαδηποτε αλλη εγω.

Αχ να ημουν καποια αλλη εγω.. και να μην ήμουν. Δεν με μπορω αλλα με αγαπω. Δεν με εκτιμώ, αλλά με θαυμάζω. Σχέση αγάπης-μίσους.
Ηθος ανθρώπω δαίμων.

Ας καταστραφω,
Ενας γλαρος
μόνη εγώ
να σκοτώνω
αυτό που λέμε για
εαυτό
Τι δικό μου
τι δικό σου




Κάποτε θα με συναντήσω
στη μέση ενός δρόμου
και θα με αναγνωρίσω.
Θα έχω γίνει αυτή που θα ήθελα
να με βρω.
Θα εχω ηρεμίσει
απο φόβους και παραλυτους δαίμονες
θα εχω ενώσει τη γαλήνη της ψυχής μου με το νου μου.

Και τότε μόνη θα αναπνεύσω.
θα χορέψω
θα λυθώ

Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου;

Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου;

Να γίνω χορεύτρια ήθελα τρανή κι όμως κάπου εχάθη αυτή η στιγμή

Κι ύστερα χορογράφος, να σκέφτομαι, να δημιουργώ σκηνές με ανεπαίσθητο παλμό

σε χορεύτριες να δίνω το ρυθμό κι έτσι να καλλιτεχνώ.

Μα δε σπούδασα ποτέ μου αρκετά και πάμε στα άλλα καλλιτεχνικά

Το θέατρο εξίσου αγαπώ κι όσο το σκέφτομαι πονώ.

Περσόνα θα θελα να είμαι και μια σταρ, όχι απαραίτητα του σινεμά

Μόνολογοι, δύναμη φωνή κι αν με αντέξει η σκηνή,

στο σανίδι απάνω να αφεθώ και κάπως έτσι να πρωταγωνιστώ.

Πρωταγωνίστρια του κόσμου βουβή είμαι ακόμα σε αυτή τη ζωή

Κι όμως γεννήθηκα να ζω, τα πάντα σε γοργό ρυθμό.

Ρυθμό θεάτρου, βόλτες μαγικές σε άλλων ανθρώπων τις περισυλλογές

Όταν αγγίζω τη σκηνή, περίπατο αρχίζω στα ρίγη της ψυχής

Πόσο άγχος να περνώ, μα ποτέ δεν το ομολογώ.

Δε θα θελα να στερηθώ αυτό το δύσβατο βουνό,

τα οφέλη του είναι τρομερά, κυρίως στους χτύπους της καρδιάς.

Αυτοί άξαφνα βροντούν και νεκρούς αναγεννούν.

Να ξυπνήσω προσπαθώ κι εγώ, σε έναν κόσμο τόσο αχνό

Τα όνειρα ομίχλη γίνονται 

κι η θλίψη κυριεύει,

Ποιος ξέρει ποιο δρόμο να διαβαίνει;

Όταν ο βίος σου απαιτεί

επάγγελμα με σέβας κι ισχυρό,

χωρίς λαχτάρα, γέλιο και χορό.

Πόσο θα θελα να μου δινόταν η πυγμή με ευκαιρία συναπτή

κι έτσι εγώ να γραπωθώ σε ένα ύστατο ελιγμό, το μέλλον μου έτσι να ελέγξω 

και στο ρυθμό μου να χορέψω. 

Ποιο είναι το μέλλον μου και ποιο το ριζικό μου; 

Καμμία μάντισσα δε θα μπορέσει να το πει. Σε μένα απόκειται εκείνη η στιγμή

της λάμψης του φιλμ μου της ζωής.

Ready for love-

Η ανάγκη μου να ευχαριστώ τους ανθρώπους. Έχει διαγνωστεί πλέον.. ποια είναι τα αίτια; τι τύψεις κρύβονται πίσω απ' αυτή τη συμπεριφορά;
Κάτι ανέγνωσα στον εαυτό μου τις προάλλες.. Τύψεις από την εποχή της μητέρας, the belle epoque.
Κάτι λίγο απ' αυτό κάτι απ' την κρίση του πατρός ότι τα αδέρφια μου είναι καλύτερα, κάτι που μεγάλωσα με παππού-γιαγιά να μη με συμπαθούν. Πάντα ήθελα να είμαι το αγαπητό παιδί. Σε όλους. Ακόμα και τώρα το βλέπω, αλλά δε μπορώ να ξεφύγω. Δε μπορώ να ηρεμίσω αν δε γνωρίζω στα σίγουρα ότι ο άλλος με συμπαθεί και με θέλει κοντά του - για παιδί του. Είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι η δασκάλα του δημοτικού μου κάποτε σκόνταψε και πήγε να πέσει κι εγώ φώναξα "Μαμά!" Όχι επειδή τρόμαξα και αναφώνησα όπως "Μαμά μου! Τι ήταν αυτό;" Αλλά, ειλικρινώς, για τη μητέρα μου που θα έπεφτε..
Είναι, ίσως, επίσης, χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τώρα στη δουλειά μου τους προσεγγίζω με τη σκέψη του παιδιού. Όχι του επαγγελματία. Αν μου πει κάτι η διευθύντρια θα στεναχωρηθώ παραπάνω, διότι στο μυαλό μου την απογοητεύω - και δεν αντέχω να απογοητεύω τους ανθρώπους. Όταν μιλάω στους προισταμένους, που είναι μεγάλοι και οικογενειάρχες, τους κοιτάω και είμαι το γλυκύτατο παιδί, είμαι η γλυκειά κόρη, χαρωπή και γελαστή που θελει να την αγαπήσουν. Σίγουρα το βλέπουν κι οι άλλοι.
Ακόμη και στους φίλους, που με τους φίλους σου είσαι πιο αληθινός απ' ότι με την οικογένεια σου. Η οικογένεια σε γνώρισε από μικρή - έχει χτίσει μια εικόνα για σένα και ό,τι και να κάνεις δύσκολα αλλάζει. Τα χαρακτηριστικά που βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της προσωπικότητάς σου βρίσκονται εκεί - σε κοινή θέα. Στους φίλους, σχέσεις δύσκολες, που κάνεις δεν είναι "αναγκασμένος" να ζήσει μαζί σου για πάντα, δείχνεις το πρόσωπο που συμβιβάζεται και είναι πιο ώριμο.
Πού με πάει όμως όλο αυτό; Γιατί θέλω να γίνω ξανά παιδί;
Θέλω να γίνω ξανά παιδί και να αγαπηθώ, να βρω μια μητέρα γιατί την άλλη την έχασα. Και έναν πατέρα, γιατί πάντα είχα ανάγκη από έναν πατέρα. Ένα γονιό να είναι δίπλα μου διαρκώς, να με προσέχει, να με φροντίζει και να με προστατεύει.
Αυτό ψάχνω. Και ξέρω ότι δε θα το βρω ποτέ.
Πρέπει να το ξέρω αυτό και πρέπει να το θυμάμαι. Για να μπορέσω να χτίσω αληθινές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου και όχι τις σχέσεις που θα είχα στο όνομα της μητρός μου. Στο όνομά της και όπως θα διαμορφώνονταν εάν ζούσε.

Βαθειά πληγή πάντα ανοιγμένη
κάνει να κλείσει
κι ο ήλιος τη γδέρνει.

Ένας σταυρός όλος δικός μου
μέχρι να βρω το βουνό που μου πρέπει
να ανέβω μέχρι επάνω
να δω εάν θα αντέξει
Σε κορμί νεάνικό σκέψεις γέρικες,
σαπίζουν μια ψυχή που χρόνια υποφέρει.

Κάποιες μέρες βρίσκω το φως
κοιτάω μέσα από γρίλιες, θωρώ,
Γνωρίζω το δρομο που πρέπει να διαβώ.
Τον βλέπω είναι εκεί. Γνωρίζω τα άνθη πώς είναι η ανταμοιβή.
Αλλά με ποια δύναμη και ποιο κουράγιο;
Τα έχω και τα δυό, αλλά την ελπίδα μου χάνω.
Κάποιες μέρες κάποιες στιγμές,ανοίγω την πόρτα
κοιτάω τις αμυγδαλιές..
Ανθισμένες μου λένε πέρνα από κάτω
μονοπάτι σου στήσαμε με άνθη χιονάτα.

Μα τα πόδια μου τσιμεντωμένα.
Κοθόρνους φορώ,
μα δεν έχω μάθει να χορεύω σε αυτό το χορό.
Αν τα καταφέρω, αν τα βήματα μάθω, τότε θα μπορώ να περιδιαβώ στις όμορφες αμυγδαλιές
του χειμώνα τις ξεγνοιασιές.

Vis - vita

Νοιώθω.. πώς νοιώθω; Θα είμαι ποτέ ευχαριστημένη απ' τη ζωή;

Μου δίνει το ένα, θέλω το άλλο. Είμαι άπληστη; Ή, μήπως, απλά λίγο ατυχής;

Έχω τη δουλειά που ήθελα και ήλπιζα και ανέμενα.. κι όμως, από μια σωρεία γεγονότων κατέληξα σε μια θέση που δεν μου αρέσει. Γνώρισα σε αυτήν, όμως, ένα καταπληκτικό άτομο, που έχουμε κρατήσει επαφές. Και πέρα από όσα δε θα μου δώσει αυτή η θέση, έμαθα να ξεπερνάω το φόβο μου να μιλάω να ακούγομαι και να ρωτάω. Έμαθα να μιλάω στο τηλέφωνο, που έως τότε κάποιος παράλογος φόβος με κράταγε κλεισμένη στη σιωπή. Έμαθα πως σημασία έχει η εμφάνιση και στις επαγγελματικές δραστηριότητες σημασία έχει να ακούγεσαι. Κανείς δεν προτιμάει τον ήσυχο απ' το δραστήριο. Ο δραστήριος ακόμη και εάν προκαλέσει κάποιο πρόβλημα, θα ξέρει ότι ήταν εκεί.. θα ξέρουν όλοι ότι ήταν εκεί. Δε θα το παρατηρήσουν απλά, όταν δε θα γίνει η δουλειά. Κι εγώ θέλω να είμαι αυτό το άτομο. Ζωντανή και δυναμική. Θεωρούσα ότι το να είσαι ντροπαλός είναι καλύτερο, αλλά δε μου αρέσει. Δε μου ταιριάζει μάλλον πια. Έχω φτάσει στο σημείο εκείνο, που θέλω να διεκδικήσω, θέλω να υπάρξω.
Όταν διεκδικείς βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, παίρνεις τις ντροπές παραμάσχαλα και τις αδειάζεις στον κουμπαρά σου. Δε σε συμφέρει να συνεχίσεις με αυτές. Είναι το πρώτο ίχνος αδυναμίας. Ή τουλάχιστον έτσι θεωρείται..
Διεκδικώντας μαθαίνεις πολύ πιο γρήγορα, σέβεσαι τον εαυτό σου και γνωρίζεις τις επιλογές σου καλύτερα. Γνωρίζεις τι χάνεις και τι κερδίσεις, έχεις κάνει τις σταθμίσεις σου. "Θέλω αυτό." Πολύ σημαντική φράση. Έντονη και μεστή, κρύβει πολλά πίσω της.
Κρύβει, κυρίως, ότι έχεις ανακαλύψει τον εαυτό σου και τον καθιστάς εμφανή και στους υπόλοιπους. Διεκδικώ "αυτό", δείχνει ένα κομμάτι του χαρακτήρα σου που το επιθυμεί και τι σημαίνει που το επιθυμεί, τι σου δίνει και γιατί θα το απολαμβάνεις..
Αλλά έρχεται με ένα βάρος. Το βάρος της κριτικής των άλλων πάνω σε σένα, της κρίσης τους πάνω στο θέμα, καθώς, καλώς ή κακώς όλοι έρχονται με μια άποψη. Το βάρος είναι μικρό, εφόσον έχεις κάνει μια επιλογή. Όμως, δεν ακολουθεί πάντα η καρδιά το μυαλό μας.. Έχουμε συναισθήματα και πολλές φορές είναι λογικό να επηρεαζόμαστε..
Δε μπορεί η κριτική να μην στρέφει τα συναισθήματά μας. Γνωρίζουμε ότι αυτό που έχουμε επιλέξει είναι το σωστό για εμάς, αλλά δεν παύουμε ως κοινωνικά όντα να επηρεαζόμαστε από την κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι άτομο μεν, άρα επιλέγει βάσει εαυτού, εντός κοινωνίας δε, άρα καθορίζεται εκ γενετής και βάσει αυτής. Πόσο εύκολο είναι να απεκδυθείς του αλλότριου μανδύα;

Αγχώδη δημιουργικά.

Με τραβάει.. Συνέχεια με γυρίζει πίσω. Ευχαριστιέμαι μια στιγμή και τσουπ! αυτό εμφανίζεται να μου θυμίσει τους λόγους για να μην. Για να μην χαρώ πολύ, για να μην δεν ξέρω εγώ τι; Για να μην χαλαρώσω; Για να μην ηρεμίσω;
Για παράδειγμα, χθες το βράδυ πέρασα υπέροχα. Πήγα στο σπίτι μιας κοπέλας, που συμπαθώ πολύ και που θα ήθελα να κάνουμε παραπάνω παρέα. Και κάθισα παραπάνω. Ε και οι άλλες - η παρέα μου απ' τη σχολή - έφυγαν, λίγο πριν φτάσω. Δε με πείραξε. Δε θα είχα θέμα να τις δω απλά για λίγο και είχα όρεξη να γίνω λγο πολυάσχολη, να πηγαίνω μια από εδώ μια απο εκεί. Άργησα μεν, είχα περάσει τέλεια δε. Πάρα πολύ ωραία! Έφυγα με μια αίσθηση χαλαρότητας ότι είχα περάσει όντως καλά. Πώς να το πω. Αυτό που το νοιώθεις, σα να έκανες μια ένεση χαράς, νοιώθεις λίγο πιο δυνατή λίγο πιο αισιόδοξη λίγο πιο η-κεφάτη-δυναμική-εσύ.
Αλλά μετά με κατέκλυσαν οι τύψεις.. και τα δεν έπρεπε και τις άφησες να περιμένουν και μειώθηκε η χαρά κατακόρυφα. από το 70% που βρισκόμουν έγινα ένα 30%. Πώς μπορώ να μάθω να το ελέγω; Να ελέγχω αυτό το άγχος που κατακλύζει κάθε σκέψη μου και με γεμίζει φόβο και ενοχές για τη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους, μην τυχόν έχω πληγώσει τους άλλους, μήπως τους έκρινα πολύ αυστηρά..
Πρέπει να ξεκινήσω να ζω λίγο. Να ζω ανέμελα. Με λίγο παραπάνω εγωισμό. Κι ας πληγώσω τους άλλους.. οι άλλοι πώς με πληγώνουν; Επειδή εγώ αγχώνομαι να είμαι καλή μαζί τους, θέλω να πιστεύω ότι και αυτοί το εκτιμούν και προσπαθούν να κάνουν το ίδιο. Ποτέ. Ποτέ δε γίνεται κάτι τέτοιο. Ή σχεδόν ποτέ. Ή φταίνε τα άτομα με τα οποία κάνω παρέα. Πρέπει να ξέρω, πρέπει να μάθω. Με τα εγωιστικά άτομα θα συμπεριφέρομαι αναλόγως. Στα άτομα που προσφέρουν, θα προσφέρω κι εγώ. Κι αυτό γιατί η πολλή προσφορά μειώνει τη ζήτηση.
Έχουν συνηθίσει να ζητάω συγγνώμη και να κάνω πίσω. Όχι βήματα πίσω πια. Θα παραδέχομαι το λάθος μου ή τα λάθη μου και θα πορευόμαστε μαζί μπροστά. Η σχέση είναι διμερής και κινείται ευθεία. Μπορεί να υπάρξουν επιπλοκές, αλλά αυτό δεν πρέπει να σημαίνει και την παύση της κοινής πορείας. Ας μην είναι ευθεία, ας είναι και σπειροειδής. Αλλά, να νοιώθω πως και ο άλλος βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα.
Θέλουμε να είμαστε σε αυτή τη σχέση.
Εκτιμούμε τις προσπάθειες του άλλου.
Πάμε μπροστά.